Recensie

Berlin Avenue 1 Op het ritme van het trommelvuur


Wereldoorlog I werd te pas en te onpas verwerkt in diverse strips, die vanaf 2014 tijdens de viering van honderd jaar ‘Groote Oorlog’ de stripspeciaalzaken overspoelden. Ondertussen is de vloed iets of wat afgeremd, alhoewel de viering nog loopt tot einde 2018. Een groot aantal van deze strips kan ik mij nog nauwelijks herinneren, zelfs diegenen die met kop en schouder boven de massa uitsteken. Leuk is, of misschien is dit wat verkeerd uitgedrukt, oorlog is nu niet meteen een lachertje, dat er in de nasleep van de viering nog een aantal albums verschijnen die meer dan de moeite van het lezen waard zijn. Eentje van deze strips is: ‘Berlin Avenue’, waarvan de cover al meteen uitbeeld van wat ons te wachten staat. Of beter gezegd wat hoofdfiguur, kersvers luitenant Blunt te wachten staat.

http://i.imgur.com/9bQSYbE.jpg

Bij zijn aankomst wordt hij niet alleen begroet door zijn oversten, maar eveneens door een muur van doodshoofden die hem aangrijnzen. En die toebehoren aan overleden strijdmakkers. Er wordt Blunt niet veel rust gegund. Hij gaat er meteen tegen aan, met de aan hem toegewezen compagnie. Die bestaat uit oorlogsveteranen aangevuld met groentjes. Want de oogst aan slachtoffers tijdens de strijd aan de Somme is groot. Jonge mensen, met nog een heel leven voor zich, worden als vee naar de slachtbank geleid. De Engelse troepen weren zich kranig, maar vanuit hun met hout versterkte loopgraven kunnen ze niet op tegen de Duitse betonnen bunkers. De talrijke, bijna onophoudelijke beschietingen doden niet alleen de strijders, maar halen meermaals het moraal omlaag. Als dan ook nog het opperbevel een frontale uitval laat uitvoeren, zonder zich ook maar te bekommeren om de mensenlevens die verloren gaan, om toch maar een meter winst te boeken op de vijand, gaat op dat moment luitenant Blunt eronderdoor. Het doorlopende nooit stoppende geweld, het lijden en gruwel en het nodeloze sterven van zijn manschappen bezorgen hem een shellshock.

http://i.imgur.com/6Zb2vOO.jpg

Hij wordt afgevoerd naar rustiger oorden waar hij kan herstellen, waarna hij zich opnieuw aanbied bij zijn eenheid. Waar hij door kapitein Aldington, een man zonder al teveel frontervaring wordt aanzien als een deserteur en lafaard. Maar boontje komt om zijn loontje. Bij de eerste serieuze aanval, een gasaanval dan nog, verstijft Aldington van angst. Hierop aangesproken door Blunt, die de zaak probeert te vergoelijken, pleegt Aldington zelfmoord. Een zoveelste triest punt, in een voor de manschappen schier eindeloos durende oorlog. Toch boeken ze vooruitgang, waarbij elke duur bevochten gewonnen meter bezaaid wordt met verminkte, stervenden en dode kameraden. Waarna ze na heel wat omzwervingen en een immens verlies aan manschappen aanbelanden in Ieper, waar een groot deel van de geallieerde troepen zich samentrekt aan de IJzer, waar ze de Duitsers een halt toeroepen. Voor de geallieerden de hel op aarde. Een hel waarin Blunt, samen met het derde peloton van de tweede compagnie, patrouilleert door de eindeloze modder, langs granaattrechters gevuld met lijken en water. Waarbij de overscherende en neerploffende obussen de modder doorploegen, en de soldaten bij bosje vallen. Met als eindresultaat van weer een slag, slechts vier overlevenden, waaronder Blunt, die het kunnen navertellen.

http://i.imgur.com/AqBj2nl.jpg

Marcel Rouffa schotelt ons een beklijvend verhaal voor. Reeds eerder schreef hij zijn fascinatie en afkeer af over Wereldoorlog Een. Dit in ‘Schimmen’ ‘De deserteur’ en ‘Massascéne'. Samen met Marvano (Mark Van Oppen) schreef en illustreerde hij 'Ver van Ieper’. Hij heeft het nooit over beroemde officieren en veldslagen, maar toont ons de oorlog van de kleine man die lijdzaam, zonder zich er echt tegen te kunnen verzetten de rotzooi van de oorlog over zich heen krijgt. In dit album focust Rouffa op de Engelse bondgenoten, die hun loopgraven namen als Leicester Square, Doverstreet of Carnaby meegaven. Maar het album is niet alleen kommer en kwel: het toont de samenhorigheid aan tussen soldaten die in colonne al zingend naar het slagveld marcheren, maar die net als u en ik hielden van het leven. Mannen die hoopten op een beter leven in vrede, waarbij de ene zich ontpopte als schrijver van gedichten en een andere hield van een goed boek. Rouffa houd de totaalregie van deze strip in handen. Hij staat niet alleen in voor het historisch scenario, maar verzorgd ook de tekeningen en de inkleuring. Hij weet de tragedie van de oorlog treffend uit te beelden.

http://i.imgur.com/DvZ6Xpw.jpg

Hij accentueert zijn tekeningen die het desolate slagveld en omliggende voorstellen met bruin- en grijstinten, met af en toe doorheen de loop van het verhaal, pagina’s ingekleurd met felle en heldere kleuren. Dit als symboliek dat de natuur zich niet bekommert om oorlog en bloedvergieten, maar dat het leven steeds opnieuw een aanvang neemt. Iets waar ik het helemaal mee eens ben. Het album verscheen bij uitgeverij Gorilla, en is beslist één der toppers uit hun fonds. WG.



Dit is een recensie van een gebruiker.