Recensie

Mauro Caldi 7 De oude dame


We maakten jaren terug, voor het eerst kennis met de stripreeks: ‘Mauro Caldi’. Dit bij de allang opgeheven uitgeverij: ‘De Spiegel’. Een uitgeverij die een zestal reeksen lanceerde eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Reeksen die tot mijn verbazing één voor één opgepikt werden door diverse uitgevers. Waarom een uitgeverij die zoveel potentie in zich had, al snel de duimen legde, is mij nog steeds een raadsel. En laat nu net de laatste reeks die opgepikt werd uit hun fonds Mauro Caldi zijn. Dit door de Nederlandse uitgeverij ‘Gorilla’, die in sneltreinvaart de reeks in vertaling aanbied. Een uitstekend initiatief vinden wij, daar het lezerspubliek niet lang op zijn honger moet zitten om zich een nieuw avontuur aan te schaffen. Enig nadeel bij dit snelle publicatieschema, is dat we ondertussen het laatste (?) album in handen hebben van een toch wel heroïsche stripreeks. Laten we dus nog voor een laatste maal intens genieten van de avonturen van Mauro Caldi. Het avontuur vangt meteen spectaculair aan. Een wagen raast met oorverdovend motorgeronk en op
hoge snelheid over een bochtige landweg. De chauffeur schuwt het gevaar niet. Aan het stuur van de mishandelde wagen vinden we Mauro, met als bijrijder Gigi, zijn trouwe compagnon. Die Mauro meer dan eens tot het matigen van zijn snelheid aanmaant. Beiden maken een verkenningstocht in de buurt van Brescia voor een te rijden wedstrijd.

http://i.imgur.com/Xc5Jn0R.jpg

Maar voor de wedstrijd plaatsvind gaat Gigi, net zoals elk jaar op hetzelfde tijdstip op bezoek bij de oude dame. Hoe ze eruitziet, waar ze woont of hoe oud ze is, geen mens die het weet. Het is één der zorgvuldige bewaarde geheimen van Gigi, waarbij hij geen pottenkijkers duld. Tot op heden was er geen vuiltje aan de lucht omheen deze bezoeken. Tot Mauro bij thuiskomst een anoniem aan hem gericht briefje vindt met hierop een raadselachtige boodschap omheen de oude dame. Mauro’s belangstelling is meteen gewekt. Hij besluit Gigi te bespioneren en volgt deze laatste tot aan een bouwvallig huis. Maar zoals steeds komt boontje om zijn loontje. Gigi blijkt een duister geheim met zich mee te dragen. Een geheim dat de relatie tussen Mauro en zijn vriend Gigi flink vertroebeld. Mauro laat zelfs zijn vriend in de steek om alle gebeurtenissen die deze hem heeft toevertrouwd te laten bezinken. Wat hij echter niet weet, eens dat hij het geheim uit Gigi’s leven heeft ontdekt, zijn leven niet langer veilig is.

http://i.imgur.com/vvyNH3L.jpg

Het album: ‘De oude dame’ verscheen meer dan 20 jaar na het album: ‘De Ferrari-dieven’. Dat oorspronkelijk in het Frans verscheen in 1993. Wat meteen ook de stijlbreuk in de tekeningen tussen dit album en de vorige albums verklaard. Tevens richt scenarist Denis Lapière zich meer op de relatie tussen Gigi en Mauro en veel minder op het racen. Niet dat het verhaal daarom minder spannend oogt, uiteraard is er nog steeds een link met auto’s, maar in dit verhaal gaan we meer de psychologische toer op. Waarbij een man met een geheim, in dit geval Gigi, dit niet kan vertellen aan zijn vriend Mauro. Dit enkel en alleen om diens gevoelens niet te kwetsen en om zijn vriendschap met Mauro niet op het spel te zetten. Eens het mysterie geopenbaard twijfelen ze aan elkaar, maar telkens opnieuw weet hun vriendschap te overwinnen. Samen zetten ze de geheimzinnige briefschrijver voor schut, en weten ze deze snoodaard over te leveren aan de sterke arm der wet. Michel Constant weet dit alles mooi in beeld te brengen. Hij toont ons prachtig uitgewerkte Italiaanse retrolandschappen, waarin uiteraard de auto’s uit de vijftiger jaren niet ontbreken. En waar de boosdoeners, die opduiken in dit verhaal, en de vorige albums steevast gekleed gaan in pak en stropdas. Maffia en auto’s, een unieke combinatie. WG.

http://i.imgur.com/Q7Ec2F2.jpg



Dit is een recensie van een gebruiker.