Recensie

Flynn 1 De witte dood
2 Gele koorts
3 De zwarte engel
4 De violette doder


Er zijn in totaal vier Flynn strips verschenen. Elk album heeft een kleur in de titel. Earl Flynn, de held uit deze serie, is een gevierd acteur in het Hollywood van de jaren 30. Hij speelt dezelfde rollen als Errol Flynn, een beroemde Australisch-Amerikaanse acteur die veel films maakte in de jaren 30, 40 en 50. Errol Flynn maakte veel films met zwaardgevechten er in. Dit is niet de enige overeenkomst met de Flynn uit deze strip, ook kwa uiterlijk lijken ze wel wat op elkaar, hoewel Earl een wat vollere snor heeft.

In de eerste strip ‚De witte dood’ wordt Flynn bedreigd door een man wiens vrouw zelfmoord heeft gepleegd vanwege Flynn. Als de man door een beveiliger wordt neer geschoten vind Flynn het wel even welletjes geweest en besluit met zijn schip te verdwijnen. Hij vermoedt op dat moment nog niet wat voor avontuur hem te wachten staat.

Deel twee heet ‚Gele koorts’. Wanneer de zus van Flynns karateleraar verdwijnt besluit Flynn haar te gaan zoeken, dit is natuurlijk niet geheel zonder gevaar.

Deel drie, ‚De zwarte engel’, krijgt een van de stuntmannen op de set een fataal ongeluk. Flynn komt er achter dat er opzet in het spel is en steekt zijn neus in de zaak.

In het laatste deel, ‚ De violette doder’ is Flynn in de jungle op locatie aan het filmen. Wanneer zowel mensen van de lokale bevolking als leden van de filmcrew dood in de jungle worden terug gevonden gaan Flynn en zijn tegenspeelster op onderzoek.

Zowel de verhalen als de tekeningen zijn van Dick Matena. Ik denk dat hij voor de meeste mensen geen vreemde is. Stripliefhebbers kende hem natuurlijk al van zijn werk bij de Toonder studio’s en zijn tekenwerk voor de serie ‚Storm’, maar ik denk dat het grote publiek hem vooral kent van zijn verstripping van ‚De avonden’ en ‚Kort Amerikaans’. Maar de ‚Flynn’ serie, die verscheen in 1993 en 1994, is nog van voor de periode van deze klassiekers.

De ‚Flynn’ verhalen vind ik erg goed, ze zijn niet al te gecompliceerd, maar toch spannend. Deze reeks bevat twee van mijn favoriete elementen; de filmwereld en de tijd waarin het zich afspeelt, eind jaren 20 of begin jaren 30 van de vorige eeuw. Het laatste deel is science fiction, hoewel ik daar niet zo van hou, ‚Doctor Who’ is een uitzondering, weet Matena het toch zo te brengen dat ik het een goed verhaal vind, knap gedaan.

Ik ben ook helemaal weg van het tekenwerk van Matena. Er zitten veel mooie grote platen in die eerder schilderachtig aan doen dan doen denken aan illustraties in een stripverhaal. Dit komt mede doordat bijvoorbeeld in de platen van het oerwoud de achtergrond geen zwarte contourlijnen bevatten.

Matena laat de beelden voor zichzelf spreken waardoor er niet zoveel tekst nodig is om dingen te verklaren. Dit vind ik een kenmerk van een goede strip. Voor films geldt eigenlijk hetzelfde, maar dat terzijde. Kortom ik heb genoten van deze serie en vind het jammer dat de laatste twee geplande delen nooit zijn uitgekomen.

Flynn op Ratatouille TV



Dit is een recensie van een gebruiker.