Recensie

De worstelrepubliek 1 De worstelrepubliek


Nicolas De Crécy is een geweldig tekenaar, maar zijn verhalen spreken me niet altijd aan. Het is dan ook telkens opnieuw afwachten of het deze keer wel raak zal zijn. Deze nieuwste worp is het resultaat van een soort van uitwisseling. Auteurs van hier verblijven een jaar in Japan en maken een strip die in een populair manga-magazine daar verschijnt. In 2014 was het de beurt aan De Crécy en nu werd dat werk vertaald in het Nederlands.

http://meerkat-magazine.be/wp-content/uploads/2015/05/La-République-du-Catch-620x350.jpg

In de grond is dit het verhaal van een onvrijwillige held die, omdat het echt moet, tegen de slechteriken ingaat. Hij is een gewone man.. nou ja, eerder een verlegen dwerg die een pianowinkel open houdt. En hij past niet echt in de maatschappij, maar droomt ondanks alles om toch ooit een vrouw te vinden. Er pakken zich echter zware donderwolken samen boven hem en zijn winkel. Zijn familie is hem liever kwijt dan rijk en vermits het een maffia-familie betreft, is zijn leven niet meer zeker. De strijd begint.

http://france3-regions.blog.francetvinfo.fr/actu-bd-livrejeunesse/wp-content/blogs.dir/175/files/2015/04/40-blog.jpg

Dat klonk allemaal zeer normaal, niet? Helemaal niet wat je verwacht van De Crécy en je hebt gelijk. Zijn absurd sausje mag niet ontbreken. De held heeft één vriend, een pinguïn die wondermooi piano kan spelen. Maar wanneer hij speelt, gaat hij vooruit. Daar stopt het niet, andere 'speciale' karakters komen de held steunen in zijn strijd. Dit is echt De Crécy ten voeten uit en ik geniet er van. Dit is niet zodanig absurd dat ik niet meer kan volgen, maar wel absurd genoeg om telkens opnieuw vlug naar de volgende pagina te gaan omdat het zo onvoorspelbaar is. Hier hou ik van.

https://www.bm-lyon.fr/IMG/jpg/crecy4.jpg

Het einde is ofwel zeer open ofwel komt hier nog een vervolg op en ik gok eigenlijk op het tweede. Het voelt nog te onaf aan. Maar zelfs dat kan de pret niet drukken. Dit is een entertainend verhaal dat me zonder enige moeite meegesleept heeft en me met een rotvaart door een hele nieuwe wereld gehaald heeft.

Ik hoor de vraag al, ja dit was geschreven voor de Japanse markt maar klinkt heel Europees. Een maffiafamilie, de typische De Crécy-tekeningen waarbij de omgeving (huizen,..) Frans aanvoelen en geen echte manga-stijl.. en toch zit het er wel in, maar zoals we hadden kunnen bedenken niet geheel zoals we verwacht hadden. Dit is en blijft De Crécy hé! Maffia of yakuza, worstelen of sumo,... het is zo gemaakt dat de Japanners zich er in kunnen herkennen, net als wij. En dat is best wel sterk.

In het kort: een De Crécy die in mijn boekenkast thuis hoort! (en wellicht ook in die van u)

PS: je moet de binnenkant van de papieren omslag eens bekijken...



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.