Recensie

Multiversity (Lion) 4 Pax Americana


Enkele jaren geleden liet ik me informeren in een SSZ over stripsoorten waar ik nauwelijks iets van af wist. Uiteraad was mijn interesse groot genoeg om te weten dat Japanse mangaka een andere stijl hanteerden dan Amerikaanse comicauteurs.

In het comicgenre, zo vertelde men mij, had je de capers en de anderen. Een niet al te intelligente blik van mijnentwege bracht mijn gesprekspartner ertoe uit te leggen dat met capers de superhelden worden aangeduid, owv de cape die vaak rond hun schouders wapperde.

U merkt het al, een kenner ben ik geenszins. Als ik dan plots de kans kreeg om in het universum van de capers te duiken was ik wel nieuwsgierig wat me te wachten zou staan.

Het universum was in dit geval een eufemisme, want het ging om het Multiversum, waarin de helden van maar liefst 52 universa kunnen optreden. Dus elke held uit zijn eigen universum, maar dan in het multiversum. Het beloofde een brok complexiteit te worden.

In deel 4 van de reeks Multiversity, Pax Americana: Waarin we branden, wordt de complexiteit nog vergroot door de gedurfde vertelstijl. Het begint met de moord op President Harley. Alleen is de moordscene omgekeerd weergegeven, alsof we de terugspoelknop op de dvd-speler hadden ingedrukt. Het bloed lijkt omhoog te stromen.

http://www.placesandpredators.com/53/Multiversity4a.jpg

Zoals wel vaker in een verhaal is de beginscene eigenlijk het eindpunt, en wordt daarna chronologisch verteld hoe het tot de moord gekomen is. Alleen is dat chronologische hier ook weer die van een achteruit lopende kalender.

We volgen de geschiedenis van President Harley. Tijdens zijn verkiezingscampagne, als gevestigd gouverneur, als jonge gouverneur aan de zijde van Bush. Gaandeweg krijgen we inzicht in de reden van de moord, en waarom juist de moordenaar de moordenaar werd.

Dit inzicht, waarom de dingen zo moeten lopen, verwerft de latere President reeds als jongeling van 23 jaar, treurend aan het graf van zijn vader. Wie zijn vader was en hoe hij aan zijn einde kwam is de laatste scene uit het verhaal.

Het einde van het album is het begin van het verhaal. De cirkel is rond. Er is dus geen einde en geen begin, enkel volmaakte symmetrie.

Dit album lees je niet vlugvlug, om alle lagen te doorgronden is een tweede lezing nodig. Pas als je het einde kent ben je in staat de zaken beter te kaderen. Maar wat een voldoening als je dat dan ook doet!

Mits enige voorkennis van het superheldendom is het ongetwijfeld nog meer genieten om de figuren uit andere reeksen hier tegen het lijf te lopen.

Liefhebbers van het capersgenre zullen deze reeks ongetwijfeld met plezier lezen. Wie minder vertrouwd is met deze wereld van superhelden maar er zich voor open durft te stellen zal genieten van een complex verhaal.




Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.