Recensie

De wouden van Opaal 8 De horden van het duister


Als de naam Arleston op de kaft staat weet je al wat je mag verwachten: een goed gemaakt fantasy-verhaal met de nodige spanning, humor in een prachtig ontworpen eigen universum. In dit universum plaatst hij een groepje dat een queeste moet vervullen. Dat groepje bestaat uit een held tegen wil en dank die groeit in zijn rol, een wijze oude man, enkele knappe deernen en een krachtpatser om iedereen uit hachelijke situaties te redden.
Het nadeel is dat de man al zoveel reeksen heeft gemaakt die hetzelfde stramien hanteren dat de originaliteit een beetje zoek.
De wereld van Opaal bestaat volledig uit wouden, gescheiden door een binnenzee, en een bergketen die de ruggengraat vormt van deze wereld. De titanen van het licht waren vreedame maar machtige wezens. Ze hadden de toverkracht van de stenen ontdekt, en leerden de mensen er mee om gaan. Tot ze zagen dat de krachten van hun stenen en het licht door hun priesters werden misbruikt om zelf de macht te grijpen en de rest van de wereld onder de knoet te houden. Er is echter een voorspelling waarbij de uitverkorene de wereld zal verlossen van het licht door de titanen terug in ere te herstellen. Darko, een eenvoudige jongen is die uitverkorene en is samen met zijn oom Urfold, een wijze bard, zijn donkerharige zus Sleilo, en de knappe krijgster Tara op pad. Ze worden daarbij beschermd door Ghorg, een duivel van de negende dimensie. Alleen kan hij maar één keer per maand aangeroepen worden. Ze werden in hun queeste opgejaagd door Xarchias de pontifexr van het licht die ten alle prijze zijn macht wil beschermen. Toen Xarchias zelf werd bedrogen door Kamfur, een zwarte tovenaar werd de situatie er echter niet beter op voor het groepje want hij nam gewoond e rol van Xarchias over.
Ghorg is nog altijd in de greep van Kamfur, hij wordt vastgehouden in de elfde dimensie van de hel, onze helden moeten dan ook alle dimensies doorkruisen om hun vriend te bevrijden. Daarbij krijgen ze de steun van de titaan die ze in het vorige deel hebben bevrijd en van Bynöod, de overleden geliefde van Sleilo. Ondertussen veranderd Kamfur Opaal in een hel voor iedereen die er nog woont.

Deze reeks toont weer tot wat Arleston in staat is: hij kan een geloofwaardige wereld scheppen en daarbij zijn helden een spannend avontuur laten beleven. In tegenstelling tot Lanfeust van Troy is de humor heel wel beperkter. De tekenstijl van Pellet is dan ook veel realistischer dan de stijl van Tarquin, dus dit leent zich ook al minder tot humor. De inkleuring is echter nogal klinisch waardoor je minder betrokken wordt bij het verhaal. Al bij al weer een geslaagde reeks je voelt ook dat met dit deel de queeste binnenkort ten einde zal komen.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.