Recensie

Het maagdenbos 3 Huwelijk


Jean Dufaux is een gevierde scenarist, maar ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met zijn werk. Soms vind ik zijn verhalen briljant, andere keren vind ik dat hij te veel bezig is met bovennatuurlijke dingen of dat er teveel wollige praat in zijn scenario’s zit, zodat het verhaal blijft steken. Maar met maagdenbos had hij me meteen bij mijn nekvel te pakken!
Dit driedelig sprookje dat zich afspeelt in een zestiende-eeuws aandoende omgeving gaat over de strijd tussen de mensen en de wolven. Een strijd van vacht tegen huid. De mensen zijn met minder maar beschikken over donderbussen, terwijl de wolven hun ontzagwekkende moed en kracht in de strijd kunnen werpen. Er was eerst een pact tussen vacht en huid dat bezegeld ging worden door het huwelijk van Aube met Vuurwolf. Maar de mooie Aube kon het huwelijk niet aan en vermoordde Vuurwolf tijdens de huwelijksnacht met de hulp van haar broer. Ze kon ontkomen door zich te verschuilen in het Maagdenbos, terwijl de rest van de wereld weer brandde in een heropflakkerende oorlog.

Het Maagdenbos is een toevluchtsoord voor maagden en mythische dieren die zowel vacht als gladde huid hebben, zoals centauren, faunen en harpijen. In het vorige deel werd ook hier de rust verstoord toen Pan, de leider van de faunen, de kant van de wolven koos en het Maagdenbos ook meesleurde in de oorlog.
Aube werd gered door de mysterieuze heer Clam. Alhoewel zijn bijnaam “wolvendoder” is, blijkt hij eigenlijk een halfbloed te zijn. Hij was de vrucht van de liefde tussen een wolf en een mens. ’s Nachts verandert de man dan ook in een soort weerwolf. Hij ontkent nog voor zichzelf dat hij half wolf half mens is en weet nog niet hoe hij verder moet met zijn leven. Hij weet alleen dat hij ontzettend veel van Aube houdt, maar hij is bang dat hij haar ’s nachts zal doden. Door het pact van de wolven met de beren en de vossen lijden de mensen nederlaag na nederlaag. De toestand ziet er dan ook hopeloos uit. De enige hoop is een nieuw pact, maar daarvoor wantrouwen de partijen elkaar te veel. Alle hoop rust op de schouders van Aube en heer Clam.
Naast het soms gruwelijke sprookje, zijn er ook de prachtige tekeningen van Beatrice Tillier. Sommige tekenaars hebben al problemen om menselijke emoties te tekenen, maar Tillier slaagt er zelfs met bravoure in om ook de dierenhoofden realistisch, maar toch met emotie neer te zetten! Kortom, dit drieluik is een echte aanrader voor mensen die een sfeervol, soms gruwelijk, maar altijd prachtig getekend sprookje willen lezen. Als je de reeks nog niet kent,heeft Silvester ook een mooie box klaar waardoor je alle drie de delen in één keer kan kopen.
Leuk voor ons lezers is dat we al verzekerd zijn van een volgende samenwerking tussen Dufaux en Tillier. Want Beatrice zou de derde cyclus van de klaagzang van de verloren gewesten gaan tekenen. Maar misschien wordt dit op de lange baan geschoven, want het laatste deel van de tweede cyclus is nog niet af en daarvoor zat de overleden Philippe Delaby aan de tekentafel. Of zou Tillier al wat vroeger instappen?



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.