Recensie

Ayako 3 Een wereld om van te houden


Dit drieluik van Osamu Tezuka, een van de grootmeesters van de Japanse manga verscheen al in de jaren zeventig, maar raakte nu pas vertaald. In de vorige delen werd het zwarte verleden van de familie Tenge naar bovengehaald. Het is dus eerder een familiekroniek waarin Ayako wel een cruciale rol speelt, maar dan eerder als slachtoffer. Ayako is de dochter van de pater familias en zijn schoondochter. Ze werd jarenlang opgesloten in de kelder omdat ze de plannen van andere familieleden in de weg stond: ze was een belastende getuige in een moordonderzoek tegen Jiro, de eenogige zoon die ook voor de Amerikanen werkt. Ichiro kan het niet verkroppen dat Ayako de dochter is van zijn vader en zijn vrouw. Shiro leek de enige oprechte zoon in de familie, maar ook die bleek niet bestand tegen de familiekwaal.
Jiro lijkt spijt te hebben van zijn verleden want hij stort iedere maand een grote som geld op een rekening op naam van Ayako, maar dat geld verdiende hij als maffiabaas!
Op het einde van het vorige deel was Ayako na drieëntwintig jaar eindelijk uit haar kelder ontsnapt, ze gaat op zoek naar Tomio Yotenji, de man die de maandelijkse sommen doneerde op haar bankrekening. Ze trekt bij hem in niet wetende dat hij eigenlijk haar broer Jiro is. Ayako heeft het niet gemakkelijk, ze is van kindsbeen af opgesloten dus kent ze de wereld niet, ze heeft nog de geest van een kind in het prachtige lichaam van een jonge vrouw. Door het lezen van tijdschriften verward ze vriendschap met liefde en sex. Kortom ze kan nog het best van al aarden in een afgesloten cocon, weg van de wereld. Ze leert echter Hanao kennen, de zoon van inspecteur Geta, die nog altijd achter Jiro/Tomio aanzit. Terwijl de relatie met Hanao verstevigd breekt er echter een bendeoorlog uit tussen de Oushinkai, de clan waarvan Jiro de leider is en de Ichoukai. Dit loopt zodanig uit de hand dat Jiro er zelf bijna het loodje bij neerlegt, of heeft de aanslag eerder iets te maken met zijn verleden?
Het tekenwerk van Tezuka is een soort ingehouden manga stijl, de typische kenmerken zijn wel aanwezig zoals de grote ogen en de karikaturale tekeningen maar toch blijft het ingetogen, wat ook wel past bij de zware thematiek van de reeks. Toch schuwt hij het visuele experiment niet; zo zit er een scene in dat zich afspeelt in één kamer. Die scène wordt dan enkele pagina’s lang vanuit hetzelfde standpunt in beeld gebracht.
Als je het derde boek dichtslaat ben je toch wel even stil, als je beseft wat sommige families elkaar kunnen aandoen! Deze reeks blijft aan de ribben plakken!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.