Recensie

Ythaq 9 De onmogelijke waarheid


Met dit negende deel komt er een einde aan de queeste van Graniet en haar kompanen. Wat begon als een doorslagje van Lanfeust van Troy werd na enkele albums toch een reeks met een eigen gezicht. Want geef toe: Graniet en Callista lijken toch sterk op Cixi en Cian, de twee hoofdrolspeelsters uit dat andere epos van Arleston. In het eerste deel stortte hun ruimteschip neer op de planeet Ythaq en samen met Lanfeust, sorry: Narvath -een dichterlijke vechtersbaas/technicus- gaan ze op zoek naar andere overlevenden van de crash. Ze krijgen het gezelschap van Tao, een soort van wijze. De krachtpatser van dienst is Krurgor de Banfoe. Ythaq is een vreemde planeet die in een soort van middeleeuwen is blijven hangen en die bevolkt wordt met verschillende volkeren en de vreemdste dieren. Giet er nog een scheutje magie bij en de vergelijking met Lanfeust is compleet.
In de eerste delen proberen de ruimteschipbreukelingen dus hun moederschip terug te vinden om samen met de rest van de overlevenden te ontsnappen van de planeet Ythaq. Maar Arleston weet het verhaal een extra dimensie te geven door “de spelers” te introduceren. Zo krijgen we een soort stripvariant van de film “The game” voorgeschoteld, en dit komt het verhaal ten goede.
In het begin van dit afsluitende deel wordt er direct een verklaring gegeven over het ontstaan van het spel en de mogelijke consequenties. Naast deze bedreiging voor het voortbestaan van Ythaq zijn er ook de militairen die niet stil zitten. Die militairen zijn in de vorige delen op Ythaq geland om te onderzoeken waarom er zoveel ruimteschepen crashen op deze onbekende planeet. Dit doen ze met de wapens in aanslag. Ze schrikken er niet voor terug om die zonodig te gebruiken tegen de ganse planeet. Zo krijgen we dan toch nog een race tegen de tijd om de planeet tegen de verschillende bedreigingen te beschermen. Daarin speelt Narvath een cruciale rol, want sedert hij door een skopander (een soort muterend schaaldier) is gebeten, lijkt hij een dubbele persoonlijkheid te hebben. Hij verzamelde ook alle bijzondere krachten van aard, wind, vuur en water in zich door bepaalde mensen te vermoorden. Maar is Narvath door die dubbele persoonlijkheid wel nog te vertrouwen?
De tekeningen van Floch zijn sterk geëvolueerd tijdens het tekenen van de reeks. De figuren zijn in een dikkere lijn aangezet en hun hoofden zijn ook wat breder geworden. Maar dit is misschien wel spijkers op laag water zoeken, want hij brengt Ythaq op een overtuigende manier tot leven. De bladspiegel is levendig uitgewerkt en ook de grote overzichtstekeningen zijn zorgvuldig en consequent.

Dit deel was dus het einde van het verhaal, maar of dit nu het einde betekent van deze reeks is onzeker. Het verhaal is dan wel afgesloten maar het laat de mogelijkheid wel open om verder te gaan. Meer zelfs, er zijn verschillende opties mogelijk: ga je verder met dezelfde personages in een nieuwe verhaallijn op een andere planeet, of gaan we net zoals met de werelden van Troy ook deze planeet verder ontleden?



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.