Een man doet samen met zijn echtgenote de wandeling in Zweden, specifieker het godvergeten deel Härjedalen, nog eens over die hij zesentwintig jaar geleden ook deed. Het grote verschil is dat ze nu de top van de berg willen bereiken, iets wat hun de vorige maal niet is gelukt door een stoeipartij onderweg. Eens die top bereikt gebeurd het onvermijdelijk. Hoe of wat is niet duidelijk maar de man, de ik-persoon in het verhaal, valt van die berg en komt zodanig slecht terecht dat hij de klap niet overleefd.
http://www.nannemeulendijks.eu/site/wp-content/uploads/wake03-600x422.jpgDit is slechts de introductie van het verhaal. De rest van het verhaal wordt verder verteld door de dode man die liggend in zijn kist zijn relaas doet over zijn leven als lijk tot aan de crematie. Een wat gek uitgangspunt maar als je begonnen bent met lezen leef je je al snel in deze dode man in. Beetje gek om dit zo neer te schrijven, maar al je de boek leest snap je direct mijn bedoeling.
In zijn jeugdjaren had hij een nauwe vriendenclub opgebouwd van 6 maten tot in de dood. En dit kan je letterlijk nemen. Bij het overlijden van één van deze vrienden zijn vader beloofden ze plechtig om, als één van hun zou komen te sterven, ze allen zouden aanwezig zijn op hun wake. En dat gebeurd dan ook.
Het verhaal geeft een beetje een dubbel gevoel. Je voelt je nauw betrokken bij de dode man en begrijpt zijn hunkeringen naar alle dingen die hij nog wou doen maar vaak neemt de humor in het verhaal dan weer de overhand. De herinneringen aan de hoogleraar, want dat was de job van de overledene, die, en dit fragment wil ik jullie toch niet onthouden, ook na de dood blijft relativeren. Ik citeer:
vraag aan een man die uitglijdt op een berghelling hoe het met hem gaat. De wereld tolt. De aarde nadert. De ademhaling stokt. In zijn vlucht kijkt hij de vraagsteller aan. Vlak voordat hij de grond raakt antwoordt hij met opgetogen verbazing: 'Nou, tot nu toe gaat alles goed'. Deze gereserveerde vorm van humor gaat dus het hele verhaal door. De tekeningen zijn prachtig en tegelijkertijd simpel. Geen overtollige, zware achtergronden maar sobere, donkere tekeningen die de dood nog meer accentueren. Het rouwproces druipt dankzij deze tekeningen van de pagina's als het ware af terwijl de tekst het luchtige deel verzorgd.
Ronald Giphart, die de tekst voor zijn rekening nam, en Nanne Meulendijks hebben hier een prachtig emotioneel, aangrijpend maar tevens aangenaam en met de nodige humor omschreven wake van een gerespecteerd man op papier gezet.
Voor mij persoonlijk één van de betere strips die ik dit jaar in de handen heb gehad.
http://www.nannemeulendijks.eu/site/wp-content/uploads/wake05-600x423.jpg
