stripINFO.be Forum - UGC

Commissaris Mespluchet heeft zijn dagje niet. Snipverkouden kijkt hij toe hoe het lijk van een meisje uit de Seine wordt gehaald. Geen twijfel mogelijk: ze is vermoord. In haar hand klemt ze een glazen oog waarop het nummer 13 staat. Mespluchet beklaagt zich erover dat hij geen beroep meer kan doen op Grondin om het misdrijf op te helderen.

Grondin heeft zo zijn eigen zaakjes te regelen. Jaren geleden, in 1856, werd hij ten onrechte veroordeeld voor de moord op het meisje waarvan hij de voogd was. Maar hij weet wie de echte moordenaar is: Tarpagnan. Hij gaat naar hem op zoek om wraak te nemen.

Kapitein Tarpagnan moet de kanonnen van het leger beschermen tegen de morrende bevolking. Het volk wijkt niet, de generaal geeft het bevel het vuur te openen, de kapitein en zijn soldaten weigeren en deserteren. Zij maken nu ook deel uit van de Commune van Parijs. De Commune verdrijft de regering uit onvrede met de Franse capitulatie na de oorlog met Pruisen en neemt de macht in handen. Jules Vallès maakt zich nuttig door het dagblad Le Cri du Peuple (De Stem van het Volk) op te richten. Tarpagnan maakt het zich zelf moeilijk door verliefd te worden op een gevaarlijk meisje. En van Grondin is hij ook nog niet verlost...

Na romans van onder meer Malet, Daeninckx en Manchette, waagt Tardi zich ditmaal aan een stripadaptatie van een boek van Jean Vautrin. Het verhaal is Tardi op het lijf geschreven. Een historische gebeurtenis in zijn geliefde Parijs, gezien door de ogen van verschillende kleurrijke personages die niet echt beseffen wat er aan het gebeuren is, maar zich veeleer laten meeslepen door hun eigen besognes. Het is niet de eerste keer dat de niet zo bekende Parijse volksopstand in 1871 het onderwerp is van een stripverhaal. Denken we maar aan bijvoorbeeld De uitvoering (Dethorey) of De Rovers van Keizerrijken (Jamar/Dufaux). Maar niemand kan tippen aan de manier waarop Tardi Parijs in beeld brengt, om het even in welke periode. Tardi koos voor het Italiaanse oblong-formaat, waardoor zich kon uitleven in panorama's en stadsgezichten. Ik moest vaak de neiging onderdrukken om een bladzijde uit te knippen, in te kaderen en aan de muur te hangen. In 2002 kreeg Tardi met De Stem van het Volk trouwens in Angoulème de Prix Alph'Art voor de beste tekeningen. Waren alle geschiedenislessen maar zo boeiend.