Glénat breidde onlangs zijn manga-catalogus, waar ook al
Dragonball en het uitstekende
Akira in zaten, uit met 2 nieuwe reeksen:
Say Hello to Black Jack en deze
Alice 19th. Dit is een heel ander soort manga dan de andere titels in het fonds; het heeft tienermeisjes als doelgroep. En het is er aan te merken. Thema's: verliefdheid, jaloezie, op zoek zijn naar jezelf... met een vleugje fantasy.
Het verhaal gaat over Alice die verliefd is op Kyo, die in de Kyudo (traditionele Japanse boogschietsport) klas zit van Mayura, Alice's zus. Maar ze is nogal verlegen en durft het uiteraard niet zeggen, dus houdt ze het op kijken en dromen over hem. Tot hij op een dag aandacht voor haar toont terwijl ze een konijntje van de dood redt...
Yuu Watase heeft gekozen voor onderwerpen die de doelgroep wel zullen aanspreken, maar de uitwerking laat te wensen over.
Het verhaal is zeer simpel en wordt lang uitgespreid, hetgeen geen probleem hoeft te zijn. Maar ze slaagt er niet in het simpele verhaal duidelijk te brengen. Soms springt het verhaal van de hak op de tak en moet je de gaten invullen met giswerk. En dan zijn er de dialogen die even vloeiend zijn als een hoop bakstenen. Onsamenhangend, onduidelijk. Uiteindelijk kan je de grote lijnen van het verhaal wel volgen, maar vele details blijven onduidelijk, als ook de motieven van sommige personages. Goed uitdiepen zit er alsnog niet in. Ook zitten er nogal veel toevalligheden in, hetgeen de geloofwaardigheid niet ten goede komt.
Het tekenwerk oogt bij een eerste doorbladering vrij mooi. Als je gaat lezen komen enkele typische manga-trekjes boven: bij het tonen van emoties worden al snel de realistische tekeningen achterwege gelaten om plaats te maken voor karikaturen onder het Pokémon niveau. Soms is een hele pagina in die stijl uitgewerkt, alsof Watase er die dag geen zin in had. Ook tekent ze soms eenzelfde persoon op de ene pagina blond, op de andere met zwart haar. Ze kan nochtans wel tekenen, want de realistische tekeningen zijn wel mooi en gedetailleerd, zij het een beetje stijf.
Ook de bladspiegel kon me niet bekoren. Veel open tekeningen, hetgeen het heel luchtig maakt, iets te luchtig zelfs naar mijn smaak. Er zit weinig structuur in. Ook valt het op dat maar zeer weinig tekeningen een decor hebben. Heel vaak beperkt de achtergrond zich tot wit, wat arceringen of, godbetert, het zal wel aan het genre liggen, bloemen.
Vermoedelijk zullen minder kritische mensen over deze tekortkomingen lezen, maar voor mij was dit een zwakke opener en ik betwijfel of het nog zal beteren in de volgende delen, dit is immers Watases proefstuk niet.
