stripINFO.be Forum - UGC

Leon Van Dam is reeds 30 jaar machinist van stoomtreinen. Het is hard werk, maar het is zijn passie. Hij doet er alles aan om het beste uit het materiaal te halen en altijd stipt op tijd te zijn ondanks de toenemende moeilijkheden.
De tijden zijn echter aan het veranderen. Door het mysterieus stijgende water, lopen steeds meer sporen onder, en wordt het treinverkeer belemmerd. Bovendien wordt electriciteit aantrekkelijker als energiebron, en de kabelbaan, die geen last heeft van het stijgende water, verdringt dan ook meer en meer de trein. Meer en meer locomotieven worden gesloopt om het dure metaal te recupereren. Van Dam ziet het met lede ogen aan, maar zal er vooral alles aan doen om te beletten dat zijn loc, een type 12, het meest geavanceerde model onder de stoomtreinen, hetzelfde lot zou ondergaan.

François Schuiten, reeds jaren bejubeld als tekenaar en co-scenarist van de Duistere Steden, baseerde zich voor zijn eerste soloalbum op een gerucht dat machinisten de echte 12.004 verborgen om hem van de sloop te redden, maar hij situeert het verhaal wel in een denkbeeldige wereld die qua sfeer sterk aanleunt bij de wereld van de Duistere Steden. Mij deed het verhaal vooral denken aan De Toren. We worden geïntroduceerd tot de wereld van de protagonist zoals hij die ziet. Vervolgens gebeurt er iets waardoor de protagonist buiten zijn wereld moet treden. De lezer ontdekt samen met hem de rest van de wereld, en wereld in verval, wat tal van fantastische decors oplevert.
Alhoewel de verhaallijn dus wel gelijkenissen vertoont, is dit geen onnozel doorslagje; het is wel degelijk een op zich staand album dat bewijst dat Schuiten ook op zich weet hoe hij een verhaal moet vertellen.

Grafisch hoeft Schuiten al sinds zijn eerste albums niets meer te bewijzen. Toch vindt hij al 30 jaar lang nieuwe manieren om ons toch te verbazen met nieuwe tekentechnieken of nieuwe invalshoeken. Denk maar aan het speciale gebruik van zwart/wit in De theorie van de zandkorrel.
Ook voor dit album kiest hij voor zwart/wit. Met veel detail en geslaagde arceringen slaagt hij er opnieuw in een mysterieuze wereld tot leven te wekken. Zijn liefde voor architectuur is soms in de achtergrond wel terug te vinden, maar ditmaal focust hij vooral op de prachtige vormen en techniek van de 12. Het album heet niet voor niets ‘Schoonheid’.

Liefhebbers van Schuitens werk zullen niet teleurgesteld zijn. Dit album brengt niet echt veel nieuws, maar vooral meer van dat wat we zo goed vinden, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. In deze tijden waarin eenheidsworst welig tiert, zijn er nog vaste rotsen in de branding, en daar hoort Schuiten zonder twijfel bij.

Lees ook ons interview van eerder dit jaar: [url=interview.php?interview=4]Deel 1[/url], [url=interview.php?interview=5]Deel 2[/url]
Er is ook een [url=stripnieuws.php?nieuws=7318]verslag van de persvoorstelling[/url] van het album

Het verhaal is toch maar magertjes. Ondanks de fantastische tekeningen kon dit album me niet zo boeien.