Sedert enige tijd is er weer heel wat te doen rond de serie ‘
Thorgal’ van
Van Hamme en
Rosinski. Albums uit de hoofdserie en de spin-off ‘
Werelden van Thorgal’ verschijnen aan de lopende band. Het kan niet anders dan dat men op verschillende auteurs en tekenaars beroep doet om het huidige helse tempo van uitgeven aan te houden. Het gevaar van aan deze frenquentie te publiceren, is om miskleunen op het lezerspubliek los te laten. Ik was dan ook erg nieuwsgierig naar de laatste telg uit de familie...
In het tweeluik ‘
Kriss van Valnor’ vertellen
De Vita en
Sente het verhaal van de jeugd van Kriss. Toch is dit verhaal geplaatst in het heden van de hoofdreeks. De vrouw die het hoofdpersonage uit de oorspronkelijke reeks het leven zuur maakt, vertelt zelf over haar verpeste jeugd waarin gruwelijke gebeurtenissen het merendeel van haar jonge bestaan kleurden. Of dat voldoende is om de Walkuren te paaien en haar straf te milderen, leest u beter zelf.
De jonge jaren van Kriss vormden een bewogen periode en aan actie is er in dit album dan ook geen gebrek. Gelukkig is het geen opsomming geworden van allerlei fait-divers, maar vormen 2 deelverhalen de hoofdmoot. In dit tweede album draait het voornamelijk rond de relatie van Kriss met Sigwald, haar leermeester en enige vriend. Als tweede onderwerp komt de wraak op de mensen uit de protagoniste haar jeugd aan bod. Deze vertellingen geven ons een beter beeld van het personage en voelen dus niet aan als uitmelkerij.
Het siert de auteurs dat ze de jeugd van de zwarte furie, van geboorte tot jonge volwassenheid, bundelen in 2 albums van 48 bladzijden. Geen ballast, geen onnodige uitwijkingen. Tenzij je het gehele gebeuren met de Walkuren als overbodig bestempelt, maar dat hangt nauw samen met persoonlijke voorkeuren én (eventueel toekomstige) albums uit de hoofdreeks. Het kan natuurlijk wel zijn dat, door alles wat we reeds weten uit vorige albums, men liever op safe speelde en niet teveel extra’s over het personage wou prijsgeven om contradicties te vermijden.
Echt onder de indruk was ik niet van dit verhaal, het had gerust iets meer diepgang mogen hebben. Maar goed, het voldeed aan de verwachtingen.
De tekenaar, Giulio De Vita, kan duidelijk nog groeien. Slecht is z’n werk niet, maar het mist behoorlijk wat consistentie. Zeker in het weergeven van lichamen (mensen en dieren) en in het bijzonder het gelaat is er verbetering mogelijk. Vaak zijn de lijnen te hard en niet in proportie. Ook het gebrek aan details in heel wat tekeningen stoort. De inkleuring kan dan wel weer op m’n goedkeuring rekenen.
Besluit: in een beknopte ruimte (amper 2 albums) brengen de auteurs een krachtig verhaal dat het lezen waard is. We leren Kriss Van Valnor nog beter kennen en dat was het opzet. Ik heb er alleszins geen spijt van dat deze delen in m’n boekenkast staan.
