De killer besliste in het vorige album om samen met zijn vrienden uit het drugsmilieu een oliemaatschappij op poten te zetten in samenwerking met de Cubanen. Met de Verenigde Staten als groot liefhebber van olie, maar niet zo'n liefhebber van de Cubanen, komen ze al vlug enkele obstakels tegen.
Dit tiende deel sluit de tweede cyclus af. Deze tweede cyclus bouwde duidelijk verder op het stramien van de eerste cyclus, maar ging nog wat breder.
Dat de killer geen groot liefhebber is van de westerse maatschappij, het kapitalisme of wereldpolitiek wisten we al van in het begin van de reeks. Maar nu werd hem ook duidelijk dat zelfs hij soms ongewild invloed had op de geopolitieke spelletjes die gespeeld werden. Als hij niet goed oplet welke jobs hij aanvaardt en welke niet, doet hij ongewild dingen die tegen zijn eigen gedachtengoed ingaan.
Matz neemt al 10 delen lang uitgebreid de tijd om dit gedachtengoed uiteen te zetten: de Westerse politiek is totaal verrot, de multinationals hebben geen scrupules, underdogs als Venezuela en Cuba zijn misschien niet de boosdoeners waarvoor ze versleten worden in de media.
Sommige lezers zullen dit geleuter vinden, ik ben blij dat er eens een auteur de tijd neemt om heel duidelijk te stellen wat er allemaal mis is met onze maatschappij. En - nog belangrijker - hij vergeet niet om ondertussen een boeiend verhaal te brengen. Het zijn deze overpijnzingen die deze reeks een pak boven de middenmoot uittillen. Zonder dit aspect zou de killer immers gewoon rondlopen, mensen afknallen en dingen laten exploderen. Dat hebben we inmiddels al genoeg gezien, dus deze aanpak is zeker een pluspunt.
Het tekenwerk is in de loop van de jaren ook geëvolueerd. In de eerste albums was alles zeer gestyleerd met strakke lijnen. Stilaan zijn zowel het tekenwerk als de inkleuring realistischer en vooral veel gedetailleerder geworden. Vooral als Jacamon mag spelen met licht en reflecties, slaagt hij wonderwel in zijn streven naar realisme. Zeer knap. Gelukkig is de evolutie gelijkmatig verlopen, en kunnen we niet spreken van een storende stijlbreuk.
Het is goed te zien dat zowel scenarist Matz als tekenaar Jacamon nog evolutie in de reeks weten te steken. Na tien delen weet deze reeks nog steeds even veel te boeien als in het eerste, schitterende, album en dat kunnen niet zo veel reeksen zeggen.
Geplaatst op 07/03/2012
Citeren
