Magasin général heeft zich ontpopt als één van de beste reeksen van de afgelopen jaren. Wat oorspronkelijk een trilogie moest zijn, zit nu aan z'n zevende en voorlaatste deel. Waarom het zo'n succes kent, is op het eerste gezicht een raadsel. Het is geen flitsende reeks, er is weinig actie, het tempo is rustig kabbelend, de tekeningen zijn niet supergelikt, de inkleuring is in vergelijking met de meeste moderne strips zelfs flets te noemen.
En toch is het net dát wat de reeks zijn charme en cachet geeft. Tekeningen en inkleuring geven perfect het tijdsbeeld weer. Er zijn geen grootse verhalen, het is gewoon een stukje plattelandskroniek 'uit de oude doos', maar dat nergens oubollig aandoet. Een dorpje wordt uit zijn slaap gewekt door een of andere gebeurtenis. Geen invasie van bodysnatchers, nee, gewoon iemand uit de grote stad die in het dorp aanbelandt, of de mannen die terugkomen van hun winterse werkzaamheden, of iemand die weggaat ...
In dit zevende deel leren we dat Marie, buiten haar herwonnen seksuele appetijt, de charleston meegebracht heeft uit Montréal, tot groot jolijt van iedereen. Waar in de vorige delen een lach afgewisseld werd met een traan, primeert in dit deel de lach, op het kolderieke af. Het lijkt wel of het dorp herboren is, en snel het verloren plezier wil inhalen voordat de mannen weer voor de winter moeten vertrekken.
Loisel en Trip nemen weer ruimschoots de tijd om ieders wedervaren in Notre-Dame-des-Lacs te beschrijven. En ze doen dat alweer meer dan goed. Magasin général is een welkome afwisseling in het moderne striplandschap. We kijken - eigenlijk met spijt - uit naar het laatste deel van deze prachtreeks.
Geplaatst op 12/02/2012
Citeren
