Desmond Miles, een barman, wordt gevangengenomen en als onderzoeksobject in de “Animus” geplaatst. Dat is een machine die gegevens of herinneringen van de voorouders uit zijn genetisch geheugen haalt. De organisatie achter de ontvoering is erg geïnteresseerd in de locatie van bepaalde artefacten. Hiermee hopen ze de wereldvrede af te dwingen, maar of hun bedoelingen wel zo nobel zijn als ze zelf doen uitschijnen, moet nog blijken. Het blijft tevens ook de vraag of het wel verstandig is om het collectieve geheugen van de Assassijnen (de voorouders van alle proefkonijnen) te wekken.De stripreeks
Assassins's Creed, waarvan deel 1 pas verschenen, is gebaseerd op een succesvol (meer dan 8 miljoen exemplaren verkocht) videospel van Ubisoft uit 2006. Het leek me een hele uitdaging om van een computerspel een deftige strip te maken. Hierbij dacht ik vooral aan de vele mislukte omzettingen van computerspel naar film.
In
Assassinss Creed 1 – Desmond worden we midden in het hoofdverhaal gekatapulteerd dat zich in onze huidige tijd afspeelt. Na amper 2 bladzijden zit je als lezer in de 3de eeuw van onze jaartelling. Niet veel later speelt het verhaal zich weer af in het heden, maar nu op een andere plaats met een gebeurtenis die schijnbaar volledig losstaat van al de rest. Ingewikkeld denkt u? Helemaal niet, het markante is dat de auteurs erin slagen om de overgangen van het nu naar het verleden, op de koop toe afgewisseld met flash-backs, naadloos weer te geven. Ik was - en ben nog steeds - onder de indruk van dit huzarenstukje (later meer hierover).
Dit eerste deel staat reeds bol van de actie, intriges en biedt een behoorlijke dosis informatie, zonder te vergaan in té veel tekst. Daardoor leest het verhaal als een trein. Als deze start kan volgehouden worden in de volgende delen, kan Ballon volgens mij op een mooie verkoop rekenen.
De tekeningen van
Djillali Defali (
De wet van de 12 tafelen;
Uchronie(s) New York) zijn goed! De anatomie van de hoofdfiguren wordt mooi weergegeven, evenals de gelaatsuitdrukkingen. Kleuren en aangebrachte schaduwvlakken van
Raphaël Hédon vind ik dan weer iets minder geslaagd. De kleuren zijn vaak artificieel en er zitten te harde lijnen in; vooral in de 'verlichte delen' viel dit me op. De delen die zich in het verleden afspelen zijn stukken beter: zachter en natuurlijker.
Het meest onder de indruk was ik van de verschillende technieken die gebruikt zijn om verschil tussen heden, verleden en flash-backs duidelijk te maken. Dankzij korrelige 'bewakingscamera'-beelden, 2 in elkaar lopende afbeeldingen en doordacht kleurgebruik loop je als lezer nooit verloren in de hoeveelheid van gegevens, plaatsen en tijdsperiodes.
Besluit: Voor een strip gebaseerd op een computerspel, vind ik het verhaal sterk.
Corbeyran, die we kennen van onder andere
De Zang van de Vampiers en
XIII Mystery, slaagt er in om de nodige spanning op te bouwen. Doordat het verhaal zich afwisselend in 2012 en in het verleden afspeelt, wordt de lezer geen tijd gegund op z'n lauweren te rusten.
