stripINFO.be Forum - UGC

Ik ken de reeks Storm eigenlijk niet, ook al is Sciencefiction zowat mijn favoriete genre. De reeks is altijd al zeer populair geweest, getuige ook de pas verschenen gloednieuwe spin-off. Uitgevers maken geen spin-offs van reeksen die niet goed draaien.

De voornaamste reden dat ik de reeks niet ken, is dat de tekeningen me nooit hebben aangesproken. Alles ziet er zo jaren 60 uit, ook al dateert de reeks van eind jaren '70 tot in de jaren '90. Don Lawrence tekent technisch echter vrij goed - op het occasionele veel te grote hoofd na - en hij is een meester in de ambachtelijke inkleuring... maar ik vind het niet mooi.

Maar omdat de reeks zo populair is en de albums zo goede scores halen, heb ik beslist ze eens vanaf 't begin te lezen.

Het verhaal begint als volgt: Storm, een astronaut uit de 21ste eeuw, gaat op missie naar Jupiter, maar het loopt mis en hij wordt ver in de toekomst geslingerd. Wanneer hij weer op aarde is merkt hij dat de mensheid terug op het niveau van enkele duizenden jaren geleden is beland.

Ik heb nu de eerste 6 albums gelezen, en ik moet zeggen: ik ben nog helemaal niet overtuigd. De tekeningen bevestigden wat ik er al van vond, maar vooral de verhalen vind ik zeer zwak uitgewerkt. Ze zitten vol toevalligheden en maar al te vaak wordt het zaakje opgelost met een deus-ex-machina. Ook hebben personages vaak zeer weinig nodig om ineens van kant te veranderen. Motivaties worden vaak niet of heel banaal onderbouwd.

Het karakter storm is dan ook één groot cliché: altijd voor de goede zaak opkomend, het eigenbelang steeds naar de achtergrond schuivend. Ook ziet hij altijd in een oogwenk de oplossing voor complexe problemen.
Roodhaar daarentegen loopt er in de meeste albums maar voor spek en bonen bij. Af en toe komt ze van pas om gegijzeld te worden zodat Storm weer een doel heeft om naartoe te werken. Gruwelijk spannend hoor!

Verder zitten er ook nogal wat hiaten in de tijdslijn. In de eerste 3 albums komen her en der technologische apparaten voor. Zelfs in het begin van deel 4 vliegen Storm en Roodhaar nog op een soort waterski voor in de lucht, rond. Aan het einde van het album wordt echter duidelijk waarom niemand technologie bezit: de Azuriërs zijn wel technologisch begaafd en zorgen ervoor dat niemand technologische vooruitgang boekt. Behalve dan de mensen in de vorige albums blijkbaar.

Ik hou wel van de setting - een soort postapocalyptische aardse setting gevuld met overblijfselen uit een mysterieus verleden vind ik altijd wel boeiend, maar de verhalen en plotwendingen zijn allemaal zo banaal, de personages zijn allemaal grote bordkartonnen clichés.

Ik probeer nog om de volgende albums door te worstelen. Ik hoop dan ook dat de reeks beter wordt van zodra Martin Lodewijk aan het roer komt te staan in deel 10, maar tot nu toe zie ik niet goed wat iedereen hier zo fantastisch aan vindt. Je mag het me altijd eens uitleggen uiteraard!

Het verbeterd wel vanaf deel 7 met Gosnell... maar toch niet genoeg. Storm is echt goed vanaf dat Martin lodewijk (dat ik dit nu nog zou zeggen)... hem naar Pandarve brengt.

Het gaat hier volgens mij toch ook om jeugdsentiment van velen onder ons. Storm was voor mij een van de eerste echte SF reeksen die ik gelezen had. Ik herinner me nog die gelezen te hebben als jonge snaak bij een stel vrienden van mijn ouders als ik een jaar of 9 was. En dan laten ze een indruk die je niet echt meer loslaat. Waar je dan later ook nog mee opgroeit en zoals je groeit is deze reeks dat ook.

De eerste 6 delen behoren op deel 2 na tot de zwakkere verhalen qua scenario. Grote probleem van de vroege Storm is het grote aantal scenaristen dat aan de reeks geschreven heeft. Ik heb zelf altijd de scenario's van Matena nogal flauwtjes bevonden. Met name het standaard ruimte-oorlogje tegen de Azuriërs is inderdaad van clichées aaneengeregen.

Het tweede deel van (toevallig een scenario van Martin Lodewijk) staat eigenlijk redelijk los van de overige door jou besproken delen. Er is daar duidelijk een overmaat aan technologie aanwezig, waarvan vrijwel volkomen in het ongewisse blijft waar deze nu precies vandaan komt. Ik vind dit als losstaand verhaal toch goed in elkaar zitten. Het past alleen niet bij de overige 5 albums.

Zoals Royale de luxe al zegt wordt het vanaf deel 7 en 8 beter (deel 9 is van de hand van Lawrence zelf en is weer wat minder). De echte sprong naar een goede reeks wordt gemaakt vanaf deel 10. De introductie van een aantal nieuwe karakters is daar zeker debet aan.

Als je na het lezen van deel 13 (De doder van Eriban) nog niet overtuigd bent gaat het denk ik niks worden tussen jou en deze reeks.

Deel 2 was duidelijk wat beter dan deel 1, en het is inderdaad ook een op zich staand verhaal, maar ook hier vond ik de uitwerking iets te simplistisch.

Ik heb inmiddels wat verder gelezen:
De delen van Gosnell zijn inderdaad al een tikje beter, deel 9 is dan weer wat flauwer, vond ik.