stripINFO.be Forum - UGC

Voor de jeugd van 7 tot 77 jaar.

Als je de cover van Geestenburg (Ghostopolis) ziet, een jongen op een skeletpaard met in de verte een dreigend wolkenkrabberkasteel met onheilswolken er boven, dan ben je onmiddellijk geïntrigeerd. Het lijkt wel Disney met een hoek af, zoals Tim Burton dat ook zo goed kan.

Binnenin begint de strip als een soort detective film-noir met Frank Vandergalg als een uitgebluste spokenjager die geesten op aarde moet terugsturen naar de geestenwereld. Het verhaal neemt een andere wending wanneer hij per ongeluk de ongeneeslijk zieke Geert meestuurt naar Geestenburg. Dan volgt een soort action-adventure in een wizard-of-Oz-achtige hiernamaals waarin de jongen de meeste vreemde wezens ontmoet en het moet opnemen tegen een sinistere despoot.
Geestenburg lijkt een kinderboek, maar de fantasierijke strip heeft meer in zijn mars dan alleen maar spanning en avontuur.

Auteur Doug Tennapel besteedt ook veel aandacht aan de psychologie van zijn personages en hun moeilijke verhoudingen onderling. Zo ontmoet Geert zijn grootvader in de geestenwereld maar die is nog jonger dan hem. Hij is klein gebleven omwille van een conflict met zijn dochter, Geerts moeder, die hij wegstuurde op haar zestien. Door Geert komt de grootvader echter tot het besef dat hij ook fouten heeft gemaakt, waardoor hij ouder wordt en begint te groeien.
Het boek zit vol met zulke leuke details.

Je wordt ook meegesleept in het verhaal door de leuke personages. Geert is een wat naïeve jongen die boven zichzelf uitgroeit, de levensmoeë Frank vindt in de liefde de mogelijkheid om het beste in zichzelf boven te halen en de mooie Sara staat haar mannetje en weet ondertussen haar verkilde hart terug open te zetten. Zelfs de op het eerste zicht wat eendimensionale slechterik Valkema blijkt een zwaar verleden met zich mee te dragen dat hem menselijker maakt.

Tennapel is een echte illustrator-tekenaar. Verschillende platen zou je zo kunnen inkaderen en tegen de muur hangen. Het is niet zo zeer tekentechnisch vernuft, maar eerder een grafische pracht. Met simpele, dikke lijnen laat hij vooral zijn personages goed uit de verf komen. Emotie is duidelijk belangrijk voor deze artiest en dat spat dan ook van de beelden. Hij heeft ook oog voor detail, zoals het eerste optreden van de nemesis Valkema, dat wordt volledig omkaderd door zwart wat schril afsteekt tegen de voorgaande witte pagina's. Of af en toe last hij zwart-wit silhouet-plaatjes in die vreemd genoeg een sterker effect sorteren dan de gewone ingekleurde tekeningen.

Er zijn weinig boeken zoals Geestenburg waar zowel kinderen als hun ouders plezier aan kunnen beleven. Voor diegenen die hun hart openzetten, zullen de laatste pagina's ook een grote ontroering opwekken en moeten ze misschien wel een traantje wegpinken. Een absolute aanrader dus.