Toen ik zag dat het
V.O.S. als uitgever op de kaft prijkte, was ik benieuwd. Deze Midgard, van de hand van
de Bronzen Adhemar-winnaar
Steven Dupré is een van de eerste uitgaves van de fonkelnieuwe uitgeverij. En als diens artistieke invloed enige indicatie is voor de vrijheden in het creëren van strips, van de leden van het V.O.S. dan worden we de komende jaren meer dan eens verrast met uitgaven waar je met moeite van zal kunnen afblijven.
Midgard dan. Eerste opmerking: je kan het boek langs twee zijden beginnen. Wat je ook doet, lees eerst het voorwoord. Dupré geeft eerlijk toe dat Noorse mythologie en sciencefiction mengen niet echt een origineel idee is, maar zoals hij aangeeft, is het verhaal dat daar uit voortgekomen dat wel. En dat is het minste wat je kan zeggen.
Daar ik me eerder aangetrokken voel tot sci-fi maakt het dus ook een eenvoudige keuze voor mij om deze strip te beginnen langs die zijde. Ik moet toch nog even kwijt dat het eerste deel van deze saga meer dan 320 blz telt, dat kan tellen als je 64 bladzijden gewend bent. Het verhaal telt dus twee verhaallijnen die naar elkaar groeien maar voor ze elkaar tegenkomen, gebeurt er langs beide zijden heel wat. De sci-fizijde heeft dus totaal niets te maken met de Noormannen, maar alles met aliens. En hoe!
Officier Argh brengt een groep gedetineerden naar een heropvoedingstaak die je aan niemand toewenst. Een zaal met wel honderden larven dient opgevoed en gepamperd te worden. Dat betekent de kleintjes eten geven, hun broekjes verversen (met alle stank van dien) en ze een knuffel te geven. Oon, een bijdehands boefje, ontsnapt en start daarmee een kettingreactie die hij nooit heeft kunnen voorzien.
De andere zijde van het album brengt het verhaal van een klein, zeer hongerig en bijdehands jongetje. Wanneer hij bedelend achter een stijve, onmenselijke pater loopt voor wat brood, komen ze terecht in een dorpje dat niet ontsnapt aan een bende plunderen Noormannen.
Dupré zelf kennen we al van heel wat werken, recentelijk van het hilarische
Kamelott,
Wolf, maar ook het al wat oudere en zeer gewaardeerde
Coma. In elke reeks laat hij zien dat hij heel kundig is met de pen op beide manieren. En deze strip is geen uitzondering. De manier waarop het verhaal voortgaat is indrukwekkend en ik kan je niet vertellen welk deel beter is. De Scifi kant? De Noorse kant dan? Wel, zoek het zelf maar uit. Ik kan je alleen maar zeggen dat de insteek van beide zijden indrukwekkend is. Het voelt aan zoals een welbereide soufflé, luchtig maar met heel wat smaak. De grappen, het serieuze toontje, het strakke tempo van gebeurtenissen, de originaliteit. Allemaal smaken die je honger naar meer moeilijk stillen.
En als dat nog niet genoeg is geniet dan maar met volle teugen verder van het tekenwerk dat hij hier tentoonspreidt. Zwart-wit met wat meer schaduwen dan de gekende manga's van tegenwoordig, maar heel herkenbaar de stijl uit zijn eerdere werk Wolf. Enige opmerking en tevens ook minpunt is het gekozen lettertype in de aliens-sectie… die is verdomd moeilijk te lezen in het begin. Dat houd je weliswaar niet tegen om de pagina’s zonder meer om te draaien en te genieten van al deze pracht!
Midgard gaat een mooie toekomst tegemoet en als je nu al denkt dat het vlug zal gedaan zijn denk dan nog maar eens na: je krijgt minstens 800 pagina’s stripplezier. Ik zei onlangs dat het lang geleden was dat er nog een goeie sci-fireeks ten tonele was verschenen, bij deze slik ik deze woorden weer in.
Heb je een top 10, dan gaat deze steevast daar binnenkomen!
