Alleen op eenzame hoogte. De eerste vijf delen van de serie “Alleen” lezen als een ware thriller. Elk deel had een afzonderlijk verhaal, maar doorheen die delen liep als een rode draad het vraagstuk waarom deze kinderen ineens alleen op de wereld waren zonder volwassenen. Het was een meesterlijke zet van scenarist
Fabien Vehlman, want zo was het voor de lezer twee keer spannend. Vehlman had trouwens vroeger al met “
Heer der Dolende Zielen” bewezen dat hij een spannend mysterieverhaal kon maken.
Na de gedeeltelijke ontknoping in het vijfde deel blijken in album 6, “De 4,5de Dimensie”, de grote vraagtekens wat weggeëbd. We gaan nog verder in deze The Lord Of The Flies-setting waarin de kinderen hun eigen maatschappij proberen op te bouwen en daarbij wreedheid niet schuwen, maar de vraagstukken die nog overblijven, lijken ineens veel minder interessant.
Dit boek bevat ook wel wat minder actie, en vooral veel meer dialogen. Dit remt de snelheid van de strip wat af, wat juist zo goed was bij de vorige albums. Voordat je het wist, had je ze al uitgelezen en je wilde ze meteen opnieuw lezen. Hopelijk heeft de scenarist in de volgende albums niet een heleboel tekst nodig om al de mysteries die hij in vorige delen opriep, uit de doeken te doen.
De personages van tekenaar
Gazotti (Soda) zijn wat minder cartoonesk geworden dan in het eerste deel. Het is een evolutie van zijn tekenstijl natuurlijk, maar het is leuk om te denken dat ze er wat minder kinderachtig uitzien omdat ze ondertussen al gehard zijn door de levenslessen van het “Alleen” zijn. Ik hou van zijn in het oog springende covers, witte vlakken met daarop een van de hoofdpersonages en wat rekwisieten (of een haai). Gazotti weet hoe hij de aandacht van de lezer moet trekken. In de vorige albums zaten ook wel telkens een paar platen die grote indruk maakten (Camille die flauwvalt van de haai, de dood van Dodji, de ontmoeting met de neushoorns,...) maar ook dat mis ik hier. Blijkbaar moet er teveel verteld worden in deze 46 platen, zodat er geen ruimte meer is om mooie prenten te maken.
Dit zesde deel lijkt vooral een overgangsalbum te zijn, waar de nadruk gelegd wordt op nieuwe mysteries die ontrafeld moeten worden. Ik hoop dan ook dat de hoge kwaliteit van de vorige albums terug opgepikt wordt en dat het een serie blijft die in geen enkele boekenkast mag ontbreken.
