stripINFO.be Forum - UGC

Kerk weet toch nog te boeien.

Umberto Eco liet ons met “In de naam van de Roos” al weten dat het er in de abdij soms spannend aan kan toegaan, maar het is vooral Dan Brown die met zijn bestseller “De Da Vinci Code” de poort openzette voor nog meer katholieke actiethrillers.

Ook de stripwereld zag in dat geheime genootschappen, eeuwenoude tradities, uitzonderlijke machtposities en onschatbare relikwieën uitstekend voer zijn voor een spannende reeks. Eén van de beste series uit dit nieuwe genre is Messenger.

Het hoofdpersonage is priester Gabriel, een ex-lijfwacht van de Amerikaanse president, die wegens een persoonlijk drama de soutane opnam. In de eerste cyclus (de eerste drie delen) wordt hij tegen zijn wil in meegesleurd in een spannende zoektocht naar de lans die Christus’ zijde doorboorde en mogelijk zijn DNA nog zou bevatten. Een verrassende en goedgevonden ontknoping in deel drie, De Aartsengel, betekende echter niet het einde van de miserie voor priester Gabriel. In deel vier neemt hij nog zijn intrek in een strikte orde waar een spreekverbod heerst, maar in dit deel, Het Geheim van de Lans, moet hij de abdij noodgedwongen verlaten als zijn verleden hem inhaalt.

Ook in dit vijfde deel weet scenarist Hervé Richez een perfecte balans te vinden tussen actie en spanning. Hij werkt telkens met verschillende verhaallijnen die onderling elkaar af en toe kruisen. Je hebt bijvoorbeeld de zoektocht naar de lans, de supercomputer die voorspellingen uit de bijbel haalt en de ontvoering van de baby van Gabriels beschermelinge. Deze afwisseling zorgt voor een enorme vaart in het verhaal. Toch neemt Richez regelmatig de tijd om wat meer achtergrond mee te geven aan zijn personages wat de geloofwaardigheid ten goede komt van dit wat X-files-achtige suspensverhaal. Op een slimme manier weet hij ook telkens nieuwe mysteries in het verhaal te weven waardoor je blijft uitkijken naar het vervolg. Het enige probleem dat ik zie is dat zijn goede personages wat te heilig zijn en de slechterikken niet veel goeds hebben. Liever had ik een meer grijze schemerzone gezien dan deze zwart-wit tegenstelling.

Tekenaars die hun eigen stijl weten te ontwikkelen, zijn natuurlijk de meest interessante, maar dat alleen, is natuurlijk niet voldoende. Mig tekent voortreffelijke covers, bekijk bijvoorbeeld ook de eerste twee delen van Sam Lawry, maar het tekenwerk binnenin is spijtig genoeg niet van dezelfde kwaliteit. Zijn personages hebben mooie karakterkoppen, maar bij hoogoplopende emoties lijken ze soms wel karikaturen van zichzelf. De bladspiegels zijn meestal erg traditioneel en zonder veel afwisseling. En aan achtergronden heeft hij volgens mij een hekel want deze zijn erg schematisch weergegeven zonder veel details. Voor een serie die zich afspeelt in de prachtige decors van kerken, kathedralen, het Witte Huis en in dit album Venetië, is dat toch wel een gemis. Zeker als je het dan vergelijkt met die andere katholieke thriller: de Janitor, besef je wat het had kunnen zijn.

In ieder geval zal dit de snelheid van tekenen ten goede komen, waardoor we niet te lang moeten wachten op de ontknoping van deze tweede cyclus. En die zal ik dan ook met plezier lezen.