Over De Onnoembaren is al redelijk wat geschreven. Het is dan ook geen nieuwe reeks, maar Dargaud kwam op het idee om alle albums te bundelen in integrale uitgaven. Vier integralen die gestart zijn met De Hong Kong cyclus om dan met De Korea- en USA-cyclus af te sluiten. Hé, maar ik tel er maar drie! Inderdaad, om het een beetje in de stijl van hun makers te houden brengt Dargaud de Nul-cyclus als laatste uit, waarin de eerste 3 verhalen staan die Yann & Conrad samen hebben uitgebracht. Driedubbel nul, met vooraf nog een 2 pagina’s lang verhaaltje getiteld Chuck Willys en Shukumei.
Er hangt heel wat geschiedenis rond deze verhalen, de langere dan toch, die netjes verwoord staat in de aanloop pagina’s die je vind in dit album. De reden waarom ik persoonlijk de integralen prachtig vind, is omdat ze vol staan met schetsen, onafgewerkte ideeën en mooie prenten die je in de gewone albums niet vindt. Ja, de eerste drukken zullen waarschijnlijk meer waard zijn maar hey, ik hou van deze uitvoeringen alleen al door de meerwaarde in tekeningen.
De verhalen dan. In de gekende Yann-verhaalstijl gaan onze anti-helden door deze avonturen. In driedubbel nul zitten ze gewoon in de gevangenis als een bende deserteurs. En niet zomaar op water en brood, neen hoor, Mac maakt dat het trio een lui luxeleventje leidt in de ‘slammer’ tot ergernis van zijn oversten. Wat leuk is, is dat je ziet hoe ons trio vorm kreeg. Toen waren ze nog niet helemaal uitgewerkt, maar de karaktertrekjes zijn er al. In dit eerste verhaal nemen ze een loopje met alle heilige huisjes en dieper zittende complotten. Meestal op goed geluk, maar wanneer alles samenkomt, is het dan ook met een knal.
In Shukumeï gaat het doorontwikkelen nog verder en worden de karakters zoals we ze later zullen leren kennen in "Gele geschiedenis". Het verhaal is dan ook wat consistenter en meer in de vorm van hoe je ze nu kent. Zelden is een eerste verhaal van een latere megahit zo indrukwekkend en voelt het aan alsof het eigenlijk geheel onderdeel is van de reeks.
Tekengewijs Is Didier wel heel consistent. Zelfs toen al was het al min of meer klaar voor hem hoe zijn karakters en omgevingen er uit moesten zien. Op voorbeeld van Franquin, Lambil, Tillieux en nog een handjevol grootheden schept hij, rekening houdend met de mode uit die tijd, zijn cynische schepsels en vijandige werelden.
De Nul-cyclus is een album voor allen die meer willen lezen dan wat er ooit in losse albums is verschenen, of het moet zijn dat je alle Robbedoezen liggen hebt (het stripblad dan hé).
Geplaatst op 12/08/2011
Citeren
