Lachen zonder woorden.
In de filmwereld geldt comedy als zowat de moeilijkste soort film om te maken. Nochtans was het in de beginperiode van de film een zeer populair genre, mede dankzij enkele grootmeesters (Chaplin, Lloyd, Keaton) die een perfecte mix van komedie en melancholie wisten te brengen en zonder woorden miljoenen kijkers wisten te begeesteren. Misschien is het juist wel deze mengeling die ook van Boerke zo'n succes maakt.
In zijn eerste langspeelstrip brengt Pieter De Poortere ons geliefd Boerke wel in een uitzonderlijke positie. Hitler blijkt een zoon te hebben verwekt tijdens WO I in een veldhospitaal, niet bij de mooie verpleegster, maar met de corpulente schoonmaakster. Goede genen zijn het blijkbaar niet geweest, want het resultaat is Boerke, de underdog wiens goede intenties steeds op een miskleun uitdraaien.
Je kan de discussie voeren of je wel kan lachen met zaken als nazisme, Jodenvervolging en uitroeiingskampen, maar ik persoonlijk ben blij met films als The Great Dictator of La Vita è Bella. Waarom zou het dan ook niet in strips mogen, als het met smaak en tact is gedaan? Alhoewel de tekenaar Hitler portretteert als een nog grotere loser dan Boerke, weet deze laatste toch sympathie op te wekken, terwijl dat bij de führer helemaal niet het geval is. Missie geslaagd, zou ik zo zeggen.
“De Zoon Van” is het eerste album van Boerke met een doorlopend verhaal. Een grote stap voor iemand die steeds gags gemaakt heeft van één plaat. Desaltniettemin merk je meteen dat De Poortere een rasverteller is. Elke pagina heeft meestal nog wel een grappige scene, maar toch loopt het verhaal als een trein, enkel onderbroken na elk hoofdstuk door een twee platen grote zoekprent. Gemaakt in de stijl van “Waar is Wally”, waar je een figuur moet zoeken tussen vele tientallen anderen, weet hij deze bekende reeks te overtreffen door de vele grappige situaties. Ook al vind je toevallig onmiddellijk het gezochte personage, toch blijf je nog lang pieren naar alle scenes in deze overladen prenten.
De Poortere blinkt vooral uit in het oproepen van emoties met louter enkele lijntjes. Zijn minimalistische figuurtjes weten je te ontroeren door een traantje, een opgetrokken wenkbrauw of een lachlijntje. Hierin ligt volgens mij het grote succes van Boerke, namelijk dat De Poortere niet enkel de grap zoekt, maar ook steeds de emotie.
En natuurlijk helpt het dat wij Belgen steeds partij kiezen voor de underdog, hopelijk denken ze daar ook zo over in het buitenland.
Geplaatst op 04/07/2011
Citeren
