Laten we voor een keertje een recensie van één enkel woord schrijven: “Bruin”. Het recentste werk van Enki Bilal is vooral bruin.
Dertig jaar geleden stond Bilal vooraan op het front van de stripvernieuwing. Zijn esoterische stijl en zijn mature onderwerpkeuze verkondigden het begin van de strip als volwassen medium aan. Wat ooit alleen in kinderhandjes thuishoorde, moest nu ook in de bibliotheek staan of zelfs in de kunstgalerij hangen. Strip werden serieus genomen. We kunnen en willen die klok niet meer terugdraaien. We zijn op zoek naar verdieping in dit eindige leven en kunst, letters en prentjes in ons geval, kan daarbij zeker een handje helpen. maar toch. Leesplezier is nog steeds de hoofdreden waarom we een boek openslaan, en zeker in het geval van een stripalbum gaan we niet ontkennen dat het tegengoesting geen goed voorteken is.
“Julia & Roem” is helaas zo’n album. Zweverig als een wichelroede, kurkdroog als het maanoppervlak.
Net zoals zijn voorganger “Animal’z” speelt “Julia & Roem” zich af in een post-apocalyptische wereld. De plotse klimaatsverandering wordt het Infact genoemd, en alsof dat niet voldoende is, gaan de continenten opnieuw ronddrijven. In dit alles pikt een gewezen aalmoezenier twee verdwaalde zielen op en vervolgens wordt het drietal door een familie opgevangen in de bovenste etages van een verlaten reusachtig hotel. Dan zijn de schaakstukken in positie voor de aardige twist in het verhaal. Alle karakters verwijzen immers naar personages uit “Romeo & Julia” van William Shakespeare, maar kan het noodlottige einde vermeden worden?
Het magisch-realistische verhaal is te nemen of te laten. De dooddoener van “Julia & Roem” zijn de tekeningen. Uitsluitend horizontale rechthoeken nemen de lezer wel in zijn eigen blikveld mee op sleeptouw, maar de krijttekeningen van Bilal zitten zijn vooral bruintinten. Vanop een kleine afstand zie je al helemaal niet meer wat zich afspeelt, en van een meter is er alleen het Bruin. Bilal dwingt je als lezer om als het ware in de tekening te kruipen, op de huid te zitten van de personages, om het boek tegen je neus te drukken, maar noch het verhaal, noch de figuren zijn daarvoor boeiend genoeg.
Laten we voor de gelegenheid afsluiten met een citaat van Shakespeare zelf uit “Much Ado About Nothing”: “a man loves the meat in his youth that he cannot endure in his age”.
Geplaatst op 03/07/2011
Citeren
