Het betreft hier de eerste (vijfdelige) strip van een trilogie 'De werelden van Aldebaran'. Aan 'Betelgeuze', de tweede strip, ben ik net begonnen. Van 'Antares', de derde strip, moet het eerste deel nog uitkomen. Voor mij staat het al vast dat ik de hele trilogie zal aanschaffen. Als je van sciencefiction houdt kun je dit alles niet overslaan.
'Aldebaran' is een origineel en duidelijk verhaal, waarbij de verteller de vaart er inhoudt, zodat je je echt niet kunt vervelen. De lezer wordt een wereld getoond met een uitzonderlijke natuur. Onze vertrouwde Aarde wordt al een waterplaneet genoemd, maar die benaming geldt nog meer voor Aldebaran. Een enorme oceaan met zeer weinig land. Van het zeeleven is maar weinig bekend. De scheepvaart en de visserij beperkt zich tot de kustwateren.
In die oceaan leeft de mantrisse, een wezen dat kennelijk macht heeft over de moleculaire structuur van het water waarin hij/zij leeft. Daarnaast blijkt dit schepsel over zeer bijzondere kwaliteiten te beschikken, waarvan de betekenis echter nog niet duidelijk is.
Op deze planeet leeft een kleine mensenkolonie, die zich probeert te handhaven in afwachting van hulp van moeder Aarde, die echter lang op zich laat wachten.
In het wereldje van de klassieke sciencefiction sprak men dikwijls over de 'sense of wonder', een eigenschap waaraan het goede sf-boek moest voldoen wilde het op kwaliteit kunnen bogen. Men bedoelde dan, dat het verhaal verwondering moest oproepen bij de lezer, wanneer die geconfronteerd werd met alles wat nieuw en vreemd was op de wereld waarmee hij kennis maakte. 'Aldebaran' voldoet ruimschoots aan die specifieke kwaliteit.
Wat mij wel bevreemde was de tekst op de achterzijde van het eerste deel. In die tekst wordt gerept over de schade die de mensen in hun dwaasheid op onbekende werelden veroorzaken. Ik heb nu vijf delen achter de rug, maar toegebrachte schade heb ik nog niet waargenomen. Geen uitbuiting of misbruik van de natuur, maar wel een samenleving die allerminst sympathiek aandoet. Hoe klein die samenleving ook is, machtsmisbruik, corruptie en domheid zijn alom aanwezig.
De schrijver probeert, net als in de tegenwoordige politieseries op de televisie, het verhaal geloofwaardiger te maken door wat liefdesrelaties in te bouwen. Helaas dit is niet de sterkste kant van Leo. De verwikkelingen in de persoonlijke sfeer komen wat onbenullig en overbodig over, maar worden gelukkig niet zo uitgesponnen dat het tempo eronder lijdt.
Over het tekenwerk ben ik helaas aanzienlijk minder enthousiast. De mensen zijn veel te houterig. Als iemand verbaasd kijkt zijn de ogen groot en de juiste lijntjes rond de mond zijn aanwezig, maar het is de verbazing van een etalagepop. Mensen lachen en huilen als androïden. Ik weet niet waar het aanligt; alles is keurig getekend, maar het blijven kunstmatige operafiguren. Bij de decors van deze opera komt de fantasie van Leo echter weer goed tot zijn recht.
Ondanks de genoemde negatieve aspecten is 'Aldebaran' een uitstekend stripverhaal.
Geplaatst op 01/11/2006
Citeren
