stripINFO.be Forum - UGC

De strip speelt zich af in de wereld van het ‘infarct’, die in het eerste deel van deze serie voor het eerst door de auteur wordt opgeroepen. Waar Bilal zich in de toekomst begeeft, ontvouwt zich steeds een naargeestig beeld. Bilals visie op de mens en diens bestaan is gespeend van vreugde en hoop. Evenwel, Enki maakt dit keer een artistieke zijsprong en grijpt terug in de literatuur. Romeo en Julia worden opnieuw tot leven gewekt, en hoe …

De decors scheppen, zoals verwacht, een sfeer van verlatenheid, ziekte en gevaar. Bij toeval komen hier enkele mensen samen die de namen dragen van de personen uit Shakespeare’s beroemde drama. Die namen dwingen het lot kennelijk tot gebeurtenissen zoals beschreven in het toneelstuk. De afloop is echter, in tegenstelling tot wat je van Bilal zou verwachten, aanzienlijk positiever dan bij het originele verhaal.

Het is heel lang geleden dat ik ‘Romeo en Julia’ heb gezien en ik kan me voorstellen dat zeer veel striplezers het verhaal niet kennen, daarom een zeer korte uiteenzetting:
Romeo en Julia horen bij twee families die een jarenlange vete uitvechten. Zij worden verliefd op elkaar; een relatie die tot mislukken gedoemd is. Julia is al uitgehuwelijkt en bedenkt een ingewikkeld plan om aan de trouwpartij te ontkomen. Zij neemt een drankje in waarmee ze geruime tijd schijndood wordt en ligt opgebaard voor de begrafenis. De brief waarmee Romeo moet worden ingelicht komt helaas niet aan en hij vergiftigd zichzelf in het bijzijn van zijn geliefde. Als Julia bijkomt ziet zij de stervende Romeo; met een kus raakt ook zij vergiftigd om eveneens te sterven. Als je het zo leest: een draak van een verhaal.

Ik heb al eerder laten blijken een bewonderaar te zijn van Enki Bilal. Ik heb kennelijk wat met het ‘bizarre’. Bij mijn recensie over ‘De slaap van het monster’ heb ik ook aangegeven mijn bedenkingen te hebben, o.a. door enkele teksten aan te halen waarbij ik het spoor volledig was kwijtgeraakt.

Over dit album heb ik twee recensies gelezen: van David Steenhuyse en Peter Moerenhout. Van beiden krijgen Bilals tekeningen de hoogste waardering en ik kan dat alleen maar onderschrijven.
Steenhuyse heeft het over ‘modellengezichtjes in plaats van karakterkoppen’. Hij heeft gelijk; waar mogelijk zijn alle mensen bij Bilal zeer modern uitgedost. Ook nu zijn de hoofdpersonen echt van deze tijd, zelfs een beetje voorlijk: de haren met gel opgemaakt in de ‘out-of-bed-look’ en Roem met oogschaduw als in een toekomstige reclame voor Nivea, ‘wat mannen willen’ (of niet).
Moerenhout roemt de landschappen en ik geef hem gelijk. De decors, zoals ik dat noem, doen magisch-realistisch aan en roepen (net als bij Carel Willinck) een soort bevreemding op, wat geen verwondering mag wekken na het ‘infarct’.

Genoemde recensenten zijn het over de teksten duidelijk oneens.
Steenhuyse: Er is meer dan ooit tijd gekropen in de teksten. Ze klinken nooit té diepzinnig, té vergezocht of té literair.
Moerenhout: Bilal gaat verder op de protserige, halfbakken en hoogdravende filosofische mijmeringen die zijn werk de laatste jaren steeds meer lijken te overwoekeren. Zijn aanstellerige teksten moet men er bij nemen.
Eerlijk, ik heb ook de grootste moeite met al die woorden die zo weinig verband of rede tonen. Veel geblaat maar weinig wol. Gewichtigdoenerij en pseudokunstzinnigheid? Enki’s angst, walging en woede wordt nooit verduidelijkt of onderbouwd, maar moet dat eigenlijk? Dergelijke emoties zijn niet perse redelijk.

Enige tijd terug vergeleek ik Enki Billal met Jeroen Bosch. Beide roepen mijn aandacht op ook al is er veel wat ik niet begrijp. In beide gevallen vraag ik mij af wat voor mens er achter de werken schuil gaat.