De werelden van Lanfeust zijn onderhand genoeg gekend, waardoor deze albums geen grote introductie meer behoeven. Met
Lanfeust Odyssey creëerde
Arleston een vervolg op zijn succesnummers “
Lanfeust van Troy” en “
Lanfeust van de Sterren”. Géén verhaal van 8 delen deze maal, wel de geslaagde keuze (net zoals bij de andere spin-offs, zoals
Legenden van Troy) om te kiezen voor een afgerond geheel na 2 albums van 68 bladzijden.
Onze held keert na een lange afwezigheid van 16 jaar (voor de planeetbewoners dan toch, voor Lanfeust zelf slechts 1 jaar) terug naar zijn geboorteplaneet. Daar blijkt op sommige gebieden niet erg veel veranderd: er zijn - net als vroeger - wijzen die de macht willen grijpen, tonnen drank, massa's mooie vrouwen die aan de lippen van de helden hangen, intriges, te pas en ten onpas gebruikte magie,...
De terugkeer van Lanfeust komt erg gelegen, want zijn ex-liefje en diens echtgenoot hebben problemen in de burcht Goud-Azuur, die - verstoken van het gebruik van magie (in de baronieën houdt men daar niet van) - machteloos staat tegenover raadselachtige aardbevingen. De tocht van Lanfeust en Hebus naar de imposante burcht verloopt moeizaam, maar beetje bij beetje komt de afschuwelijke waarheid aan het licht.
De auteurs wilden met deze nieuwe spin-off terugkeren naar de oorspronkelijke reeks, zowel naar de locatie als de hoofdfiguren. De tijd staat niet stil, zelfs niet voor de bewoners van Troy, en daardoor heeft de schrijver een aantal niet bijster originele ingrepen gepleegd in het verhaal. Het resultaat is dat men gerust nog een heel aantal verhalen kan fabriceren die op het zelfde elan doorgaan als de Troy-saga. Alle klassieke ingrediënten zijn aanwezig en stereotypen worden niet geschuwd, ook niet in dit afsluitende deel. Er worden wel enkele nieuwe wezens geïntroduceerd die het geheel toch net dat tikkeltje origineler en beter maken dan het eerste deel.
Dit boek sluit af met 11 bladzijden “Noten en kanttekeningen – Enkele fragmenten uit 'Biografische en sociologische notities bij het epos van een leerling-smid, addendum'”. Daar men met het verhaal geen 2x68 bladzijden kon vullen, besloten de auteurs om het laatste deel te vullen met schetsen van figuren en situaties die voorzien zijn van de nodige (komische) uitleg. Het is eens iets anders dan 'Hoe dit boek tot stand kwam', maar een echte must is het niet.
Tarquin, naast tekenaar van heel wat Arleston-albums ook bekend van het scenario van bv.
De Phaeton, zorgde weer voor een mooi en aangenaam geheel waar met plezier kan naar gekeken worden. En nee, dan heb ik het NIET (alleen) over het prachtig vormgegeven vrouwelijk schoon.
Het raadsel Goud-Azuur is een genietbaar tweeluik. Het nieuwe is er wel af, maar de grote fans van Arleston en/of wie meer van 't zelfde wil, kan niet om deze albums heen.
