scenario : Chris Roberson
tekeningen/covers : Michael Allred
kleur : Laura Allred
lettering : Todd Klein.
Ik hou van iZombie vol. 1 : Dead to the World. Van de personages, van de setting, van het (trage) verhaal, ja, ik hou ervan.
Ik heb het boekje gisteren opnieuw gelezen, en ik denk van dat binnenkort nog eens te doen.
Korte bedenking vooraf : ik weet het, deze recensie bevat heel veel setting en korte inhoud, maar ik vond dat nodig om de personages te beschrijven. Want de personages zijn heel erg belangrijk in deze strip (nu ja, dat zou zo moeten zijn in elke strip, maar soit).
Het hoofdpersonage, Gwen, is een slimme zombie (of dat denkt ze toch) die maandelijks een stel hersens moet eten (of dat denkt ze toch) om niet in een Night-of-he-Living-Dead-Zombie te veranderen. Ze is tevens ook een coole, jonge, zij het ondode, vrouw.
Om aan die hersens te geraken, werkt ze als grafdelfster, want ze wil geen mensen doden en dus eet ze de hersens van recent overleden mensen. Daarbij komt wel dat ze dan een week ongeveer, de herinneringen van die overleden mensen heeft, en probeert om hun onafgewerkte zaken, euh, af te werken.
Haar beste vriendin, Ellie, is een geest. Zij is in de jaren ’60 op jonge leeftijd overleden. Ze loopt dus ook zo gekleed, en spreekt als iemand uit die tijd. Ze droomt van de verre reizen die ze nooit heeft kunnen maken. Een nadeel van het geest zijn is, dat je enkel kan gaan waar je als levend persoon ook al bent geweest. En die reizen waar ze over droomt, die heeft ze nooit kunnen maken, wegens overleden. Ze is dus gebonden aan het kleine stadje waar het verhaal zich afspeelt.
Een andere vriend van Gwen, Scott (ook wel Spot genoemd door Gwen), is een weer-terrier. Yep, bij volle maan verandert hij in een weer-terrier. Hij is een comic en computer nerd, en hij werkt met zijn twee collega’s, en dus ook tevens zijn enige andere vrienden, vrolijke nerds tezamen, op de IP-dienst van een groot bejaardentehuis. Hij is heimelijk heel erg verliefd op Gwen, maar houdt dit natuurlijk voor zichzelf.
Gwen, Ellie en Scott spenderen een groot deel van hun tijd in Dixies Firehouse, een diner, waar ze koffie of water slurpen (nu ja, Ellie niet natuurlijk) en zitten te praten over de dingen van het, al dan niet ondode, leven. Dixie is een vriendelijke tante, die Gwens schilderijen becommentarieert, en waarvan men zegt dat ze één van de laatste originial mafia gangsters is.
In dit eerste volume ontmoet Gwen Amon, een sexy mummie. Klaarblijkelijk is hij ook een slimme zombie, maar hij neemt het niet zo nauw met het doden van mensen (die het verdienen) en hij legt Gwen uit dat ze zoveel meer is dan alleen maar een zombie. De verklaring die Roberson zijn lezers hier geeft voor alle monsters en ondoden die de strip bevolken, klinkt heel logisch.
Ondertussen wordt het stadje lastig gevallen door een stel hongerige, sexy vampieren, en komen twee agenten van The Fosser Corporation, de zaken onderzoeken. Deze agenten van The Corporation zijn ook gekend als Monster Hunters (kick-ass, kung fu monster hunters, volgens Roberson) en gaan in het wit gekleed. Gwen botst letterlijk op één van deze twee agenten, en de vonken slaan over.
Deze strip is schatplichtig aan True Blood (om duidelijk redenen) en ook aan reeksen als Friends, maar dan meer als romantic dramady dan als een komedie, maar heeft gelukkig ook zijn heel eigen sfeer en toon, en zijn eigen mythologie en mysteries.
De tekeningen van Allred vind ik heel mooi. Niet te gedetailleerd, maar net genoeg, alle figuren zijn heel duidelijk, en de kleuren van mevrouw Allred zijn een serieuze aanwinst. De tekeningen en kleuren passen perfect bij het verhaal.
Deze trade is ook qua uitvoering heel geslaagd, en bevat naast de eerste vijf comics van de reeks ook de preview uit de House of Mystery Halloween Annual, en héél mooie extra’s van Allred.
Ik hoop echt dat deze reeks van Vertigo de kans krijgt om een tijdje door te gaan, want Roberson neemt rustig de tijd om de dingen te vertellen. Er zullen lezers zijn die dit allemaal wat traag vinden gaan, maar ik hou daarvan.
En ook al gaat het dan allemaal blijkbaar wat traag, toch is er al heel erg veel gebeurd, als ik dat zo eens overdenk en neerschrijf, meer dan genoeg om me ongeduldig te doen uitzien naar het tweede deel.
Voorlopig mijn favoriete nieuwe reeks van het jaar.
Geplaatst op 23/03/2011
Citeren
