Velen zullen zich beginnen afvragen of
Léo niet een beetje een nieuwe
Arleston aan het worden is. Waarom? Simpel, het aantal nieuwe reeksen die hij uitbrengt en het tempo dat hij zich daarbij oplegt is hoog. Deze spelen zich dan ook nog veelal af in eenzelfde universum dat hij heeft gecreëerd. De eerste twee reeksen in de
werelden van Aldebaran -saga scoren zeer hoog en staan in de top 100 van deze site, terwijl het derde deel, Antares, al een pak minder scoort. Dan ook nog een vierde reeks starten terwijl de derde nog niet is afgelopen, is misschien toch iets te veel van het goede ... of toch niet?
Wanneer een groep van twaalf mensen uit een kunstmatige slaap ontwaakt, bevinden ze zich in een ruimtesloep in plaats van aan boord van het interstellaire schip de ‘
Tycho Brahe’. Ze leren dat hun ruimteschip is vergaan door kwantumanomalieën en iedereen behalve zijzelf dood zijn. Hier start het avontuur voor deze totaal onvoorbereide groep mensen op een nog nooit verkende bewoonbare wereld, waar ze niet meer weg zullen geraken.
Léo verrast wel een beetje met dit album. En niet zozeer door het creëren van een nieuwe wereld die je nog niet kent, neen, dat zijn we al gewoon van hem. Hij excelleert als geen ander in het uitvinden van fauna en flora, maar verrassend is wel de manier waarop hij de groep uitspeelt. Ik ga hier niet veel dieper op ingaan, zodat je het verhaal zelf kan lezen, maar het moet gezegd zijn dat al wie hem verweet dat zijn saga niet psychologisch genoeg was uitgewerkt, hier op zijn plaatst wordt gezet. Je leeft mee met de beslissingen en gebeurtenissen van de groep, of die je nu aanstaan of niet.
Over de tekeningen ga ik kort zijn, hij slaagt er nog steeds niet echt in om mensen dynamisch weer te geven. Meestal tekent hij ze met het hoofd te ver naar voren, een houding die niet echt natuurlijk is en waardoor ze er zoals zo velen onder ons zeggen, houterig uitzien. De jungle waar dit verhaal zich afspeelt, is dan weer meer dan ok. Je zou bijna durven zeggen dat je in een bos op aarde bent. Bijna dan toch, want hier en daar kom je wezens tegen die er niet thuishoren.
Dit eerste deel van ‘overlevenden’ is er eentje dat je nieuwsgierigheid, over de toekomst van het groepje mensen, niet zal bevredigen, en maar goed ook, want met dit verhaal kan het echt alle kanten uitgaan. Ik ben alvast van de partij voor het tweede deel en heb het ook al op mijn verlanglijst gezet!
