stripINFO.be Forum - UGC

Een bedrieglijker titel kan je op het eerste gezicht niet bedenken. Fun Home staat voor funeral home. Het daarmee gepaard gaande begrafenissfeertje trekt zich door naar het gezinsleven.

Van vreugde is er dus weinig sprake. Vader steekt al zijn hartstocht in zijn liefdes: literatuur, decoratie en tuinieren. Over zijn gezin heerst hij als een tiran. Een lamp twee centimeter te dicht bij de rand van de kast zetten is genoeg om een tik te krijgen.
Maar achter dat alles schuilt een duister geheim, dat pas laat in het leven van Alison Bechdel naar boven komt.

Alison Bechdel is niet alleen het hoofdpersonage, ze is ook de auteur. Een autobiografie dus, en wel een heel ambitieuze. Bechdel wil er haar verleden met haar vader verwerken, een vader met wie ze pas ietwat van een band lijkt te hebben opgebouwd toen ze literatuur aan de universiteit ging studeren. Ze verwerkt erin ook de dood van haar vader. Die kwam om het leven bij een verkeersongeval. Of was het zelfmoord?
Alison Bechdel blijkt namelijk meer gemeen te hebben met haar vader dan enkel literatuur, want wanneer ze in een brief aan haar ouders opbiecht lesbienne te zijn (nóg iets om van zich af te schrijven), komt haar vaders geheim aan het oppervlak. Die blijkt zijn echte geaardheid al jaren verborgen te hebben gehouden voor de kinderen en de rest van de familie. Alleen zijn vrouw wist al die jaren hoe de hand – pardon de vork – aan de steel zat. Geen wonder dus dat hun huwelijk liefdeloos was. Mevrouw blijft thuis, meneer gaat rollebollen met loverboys, liefst dan nog lekker jong ook. Heeft Alisons biecht haar vader ertoe gebracht zelfmoord te plegen? Een twijfel die jarenlang aan haar blijft knagen.

Bechdel heeft dus heel wat te verwerken. Maar waarom roept Entertainment weekly deze strip uit tot een van de beste tien boeken uit het eerste decennium van deze eeuw? Thema's als dit zijn toch al vaker gebruikt?
Niet op de manier die Bechdel neerzet. Aangezien literatuur een van de weinige linken was met haar vader, gebruikt ze schrijvers en romans om haar verhaal te doen. Zo passeren onder meer Proust, Camus en Fitzgerald de revue. Dat maakt het wat makkelijker voor critici om een strip de hemel in te prijzen. Is de goeie kritiek ook terecht? Ja, tot op zekere hoogte. Zeker in het begin is deze combinatie veeleer verfrissend (vooral als je literatuurliefhebber bent) en voelt het nergens aan als een goedkope gimmick. Alleen hoefde voor mij het laatste hoofdstuk er niet bij. Wilde Bechdel er per se James Joyce bijsleuren? Een moeilijker auteur is nauwelijks te vinden. Dit stuk voelt aan alsof het er pas een hele tijd later bijgeplakt is. Ze verzacht er ook het beeld in dat ze van haar vader geschapen heeft doorheen de rest van de strip, wat het tegenstrijdige effect met de rest van de strip alleen maar vergroot.
Voor de rest maakt ze het de lezer niet gemakkelijk door voortdurend van tijdvak te veranderen. Deze autobiografie lees je dus zeker niet in één ruk uit.

Voor een deel kan Bechdel de - toegegeven, erg - hoge verwachtingen wel inlossen. Naast alle dramatiek is er plaats voor zwarte humor, rake schetsen uit haar jeugdjaren en vooral veel liefde voor literatuur. Je hoeft nu niet meteen heel Prousts 'Op zoek naar de verloren tijd' te hebben gelezen om van dit boek te genieten, maar toch is enige kennis van de auteurs en de thema's die ze in hun boeken hanteerden vereist om ten volle van deze strip te kunnen genieten. Heb je die wel, zo veel te beter, heb je die niet, thank God for Wikipedia!

Ondanks de zware thema's is Bechdel er voor het grootste deel in geslaagd een meer dan verdienstelijke strip neer te zetten. Zeker de eerste 180 pagina's vormen een indringende autobiografie. Maar Maus van de troon stoten, zoals sommige Amerikaanse critici beweren, dat is deze strip echt niet gegeven.

Drie keer herbegonnen en niet voorbij pagina 100 geraken. Ik geloof best dat dit een goede strip is, maar voor mij veel te zwaarwichtig. :(