stripINFO.be Forum - UGC

Scott Leblanc is een soort kruising tussen Kuifje en Blake en Mortimer. De verhalen spelen zich af in de jaren zestig en zijn getekend in een klare lijn stijl. Daarenboven zijn de hoofdrolspelers een reporter en een professor. Maar in tegenstelling tot Kuifje is Scott Leblanc geen nieuwsgierige en intelligente sterreporter, maar een lifestylejournalist die is gespecialiseerd in huisdieren. Scott loopt tijdens dit avontuur dan ook vooral in de weg van professor Moleskine. Overigens is de professor naar eigen zeggen geen vriend van Scott. Om er ook een soort Bobby bij te betrekken, zeult Scott overal een schoothondje mee waarop hij moet letten.
Het scenario is van de hand van Philippe Geluck, de man achter “de kat”, een erg grappige reeks, die erg populair is in Frankrijk en Franstalig België, maar hier niet zo goed scoort. Misschien komt dat door de vele taalgrappen die niet zo makkelijk te vertalen zijn. Als zo iemand een ode wil brengen aan enkele van de grootste namen aan het stripfirmament, zijn de verwachtingen dan ook groot.
Helaas valt de plot nogal tegen. Scott zit in Florida voor een prijsuitreiking (wegens zijn heldendaad in deel 1) en combineert dit met een bezoek aan Cape Canavaral. Professor Moleskine wordt daar ook verwacht om te assisteren bij de lancering van de Apollo 1. Dit draait uit op een fiasco (echt gebeurd); er zou sabotage zijn gepleegd, waardoor de astronauten levend zijn verbrand. Maar wie heeft het gedaan? De Russen? Zijn de overgelopen nazigeleerden wel ter goeder trouw? En wat hebben die vliegende schotels met dit alles te maken (die vliegende schotels lijken trouwens wel erg sterk op de vliegende schotels uit het Suske en Wiske album “De Gezanten van Mars”)?
De tekeningen van Devig zijn uitgevoerd in een klare lijn stijl, maar dan wel met dikke lijnen. De personages vallen nog mee, maar de decors en de auto’s zien er niet altijd goed uit. Iedere pagina telt maar drie stroken, wat dus nochtans wel de mogelijkheid bood om de tekeningen wat groter te maken en ze wat beter te kunnen uitwerken.
Ik vraag me eigenlijk af of deze reeks serieus is bedoeld of als parodie op de eerder genoemde reeksen. Indien het serieus is bedoeld, valt de plot nogal magertjes uit en indien het als parodie is bedoeld, is het totaal niet grappig, dus ook niet geslaagd. Of het zou moeten zijn dat de vertaler de humor van Geluck niet kon overbrengen in het Nederlands. Waarschijnlijk is de naam van de scenarist de enige reden waarom deze reeks toch een uitgever heeft gevonden.

Gisteren na 5 pagina's lezen in de winkel toch maar snel teruggelegd, enkel al van de overgesatureerde kleuren kreeg ik koppijn (en ik ben nochtans pas later op de avond in de drank gevlogen).

Heel jammer, want het feit dat ik hem überhaupt opgeraapt heb, nadat ik het eerste deel absoluut niet goed vond èn deze recensie al gelezen had, bewijst de ongelooflijke aantrekkingskracht van het basisconcept (Een Kuifjeparodie door Philippe Geluck, komaan!)..