Nog geen half jaar na
deel 5, De zingende wasrol, krijgen we al het afsluitende deel van deze diptiek voorgeschoteld. We hadden Uma, Jaï en Elisapie op het einde van het vorige deel achtergelaten in een vliegtuigwrak, waar ze de ouders van François hadden gevonden. Ook zij waren op zoek naar het vliegtuigwrak waarin hun zoon zat, samen met de zoon van Elisapie,een halfbloed indiaanse, en een diamantgeoloog van De Boers.
Uma en Jaï kunnen via hun high-tech hulpmiddelen gemakkelijk het wrak lokaliseren, maar er zijn nog kapers op de kust waarvoor ze op hun hoede moeten zijn. Daarnaast speelt ook de vijandige natuur van het Canadese woud een belangrijke rol in de verdere afwikkeling van het verhaal. In het vorige deel was er ook een soort van wolvenkind gesignaleerd in het woud, waardoor zowel de ouders van François, als Elisapie, de moeder van Victor, toch nog hopen om hun zonen levend terug te vinden.
De komische noot in dit album komt vooral van Elisapie en haar grove taalgebruik. Daarnaast zijn ook de pogingen van Uma en Elisapie om Jaï (een
Jaïnist) te verleiden een komisch element dat het verhaal moet opvrolijken.
Het scenario van
Yann is veel meer op de actie gericht dan in de vorige delen, maar door de zoektocht naar de verdwenen kinderen is er toch genoeg drama in het verhaal verwerkt zodat dit niet enkel de zoveelste actiestrip is geworden. Ook de tekeningen van
Meynet zijn weer om duimen en vingers van af te likken. Als bergbewoner kan hij wel overweg met natuurdecors en het tekenen van dieren. Ook zijn personages lijken natuurlijk te bewegen. Het enige nadeel van de tekeningen zijn de vrouwen: die lijken allemaal op elkaar, op hun kapsel en wat sproeten na. Gelukkig voor ons, lezers, zijn het wel knappe rondborstige verschijningen.
En voor de mensen die zich na het lezen van deel 5 afvroegen wat die zingende wasrollen nu in hemelsnaam zijn, is er ook goed nieuws, want dit wordt eindelijk verklaard.
Geplaatst op 08/02/2011
Citeren