De States hebben een naam van steengoede comics voort te brengen en de laatste tijd hebben de uitgeverijen dit gat in de Vlaamse markt ontdekt en zijn ze uitgebreid reeksen aan het vertalen en uitgeven. En hierdoor kunnen ze, door de overvloed aan comics, een zeer strenge selectie doorvoeren. De pulp geraakt hier, door den band, niet door. Een beetje vergelijkbaar met de Japanse manga. Het goede geraakt vertaald, de rest is voor de prullenmand. Dit heeft het Franse striplandschap blijkbaar nog niet verstaan.
The Walking Dead (TWD) is dus één van deze sterke reeksen die het in Amerika zo goed doet dat men sinds oktober zelf op de buis kan kijken naar afleveringen over deze zombies. Ondertussen zit men daar reeds aan deel 5. De eerste werd zomaar even bekeken door 5,3 miljoen mensen, een record voor een
pilot-aflevering.
TWD is een horror-reeks, dat is een feit. Rondvliegende lichaamsdelen, bloederige vleesmassa's, rondlopende zombies die maar één doel hebben: die lekkere overlevenden oppeuzelen en de overlevenden die ook maar één doel hebben: overleven. De zwakke kant van deze wandelende doden is hun hoofd. Als je dat kan laten versplinteren/splijten/... ben je gered. De ene doet dit met een hamer, de andere met een beitel of een zeis, een mes, pistool, shotgun,... enfin, je kan het zo gek niet bedenken of het voorwerp doet er dienst voor.
En toch is dit geen horror puur-genre. De bedoeling van de scenarist (
Robert Kirkman) en tekenaars (
Charlie Adlard en
Cliff Rathburn voor de grijstinten) is niet dat we elk moment over onze nek gaan en de ziel uit ons lijf schrikken/kotsen van de afschuwelijke scènes die niets verbloemen. Neen, op deze achtergrond van gruwel (die vaak op de voorgrond komt) is het de bedoeling om de personages met hun emoties beter te leren kennen en mee te voelen. Het zijn diepmenselijke gevoelens die, in sterk contrast met de ontploffende hoofden rondom hun, je laten meeleven met al hun relatief kleine perikelen, de situatie buiten de hekken in gedachten houdend.
In het derde deel hebben Rick en de groep overlevenden Atlanta verlaten en ontdekken ze een gevangenis die helemaal dubbel omzoomd is door een metershoog hek. Ideaal om de zombie's buiten te houden, dus. Ze denken dus dat dit de ideale schuilplaats is die hen de veiligheid kan bieden die ze zo nodig hebben en ze hopen hier een nieuw leven te kunnen starten. Maar wat heeft deze gevangenis voor hen in petto....
In het vierde deel gaat men verder op dit thema en ontdekken de leden dat de wetten en regels van vroeger niet meer gelden. Soms zijn drastische maatregelen nodig. Maar is iedereen in de groep van het principe "oog om oog, tand om tand"?
Wat Charlie Adlard op papier zet laat dus niets aan de verbeelding over. De ruwe zwart/wit tekening zorgen ervoor dat TWD nog gruwelijker zijn. Het werken met donkere vlakken en schaduwen zorgen ervoor dat je elk moment het gevoel hebt dat er om elke hoek een zombie je op het lijf kan springen. Dit in combinatie met een schitterend, spetterend, meeslepend scenario en verdere uitleg is niet meer nodig.
Wel blijft het een beetje een gek beeld, in onze contreien totaal onbekend, dat men scènes meerdere malen gebruikt mits hier en daar een kleine aanpassing.
En omdat er toch ergens een minpuntje moet zijn ben ik gaan zoeken en heb er twee gevonden! Het hart van deze recensent sprong dus een paar slagen over van blijdschap en wil deze heel graag met jullie delen:
Punt één: In deel drie spreekt men over TWD als Zombies en verschillende malen vertellen de hoofdpersonen dat dit voor hun niet gemakkelijk was om hen, die vroeger toch levende mensen waren, deze naam te geven. Maar ondertussen zijn ze gaan wennen aan deze omschrijving en malen ze er niet langer om. Wel in deel vier heten die plots Dwalers. Enige consequentie zou wel op zijn plaats zijn. Nochtans is de vertaler tweemaal dezelfde persoon.
Punt twee: Een enorme blunder in deel vier. De hand van Rick moet je maar in de gaten houden en 't zal je snel opvallen.
