Origineel geplaatst door fluiten
Geen enkele strip van Andreas heeft me ooit echt kunnen boeien. En toch wordt die man door velen de hemel in geprezen.
Gek.
Zo gek vind ik dat niet. De verhalen van Andreas bevinden zich ver buiten de 'mainstream'. Bach wordt ook door elke kenner 'summa cum laude' beoordeeld, maar het aantal mensen dat naar zijn muziek luistert haalt het niet bij de fanclub van Adele. Het is trouwens onmogelijk om alle goeds te waarderen. Muziek, literatuur, film, strips enz., het moet ook bij je passen. Ik zal Mozart niet afkraken, niets ten nadele van hem aanvoeren, maar ik geef er weinig tot niets om. Ik leg 'De Rode Ridder' en 'Alex 'ogenblikkelijk terzijde, terwijl die toch een flink en trouw publiek hebben. 'Hellboys' is niet aan mij besteed.
Wat maakt Andreas tot een cultfiguur met een zeer kleine lezersclub? De verhalen van Andreas zijn altijd mysterieus en wazig. De verhaallijn is zeer onduidelijk en lastig te volgen. Kortom, je moet moeite doen om Andreas te lezen en daar heeft niet iedereen zin in. Andreas maakt geen consumptiestrips.
De verhalen van Andreas spelen zich af in de 'onwerkelijkheid'. Dat is bij fantasy ook zo, maar de werelden van bijv. Tolkien (Middenaarde) en Robert E. Howard (Conan) zijn niet alleen vertrouwder maar vertonen ook meer samenhang, zijn gewoon begrijpelijker. Onze ideeën en emoties van realiteit en logica worden bij Andreas meer onder druk gezet.
In een onlangs aangeschaft natuurkundeboek lees ik het volgende: "In een uithoek van het universum (de aarde) hebben we al computers die, met behulp van software en wiskundige formules, levensecht gedrag kunnen nabootsen. Wie weet lukt het ons op een dag om denkende wezens te creëren die weelderige simulaties bevolken; ecosystemen zo complex en rijk aan leven als het regenwoud van Madagaskar. Misschien zullen we in staat zijn de werkelijkheid zelf te simuleren, en is het mogelijk dat dit elders in het heelal reeds wordt gedaan door meer ontwikkelde levensvormen."
Stel je voor dat je er achter komt, dat jouw werkelijkheid slechts een simulatie is, opgeroepen door entiteiten die duizenden lichtjaren van ons verwijderd zijn; in 'Cromwell Stone treden dergelijke entiteiten op. Stel je voor dat jouw werkelijkheid voor een groot deel wordt bepaald door een paralelle wereld. Stel je voor dat alles om je heen slechts illusie (maya) is, zoals sommige hindoefilosofen beweren.
Verschillende realiteiten tegelijk laten optreden is een specialiteit van Andreas en nergens maakt hij dat zo duidelijk als in Arq. Hij mengt zelfs de werkelijkheid van zijn eigen strips: in Arq blijkt Pascoe Montana zonder verband om zijn hoofd, verdacht veel op Capricornus.
Andreas speelt een intelectueel spel, al denk ik dat hij daar zelf niet zo bij stil staat. Ik vind het een leuk spel, maar een ander verveelt er zich stierlijk bij. Ook stripliefhebbers zijn net zo verschillend als de stripmakers.