Waar Tolkien in zijn Silmarillion zeer veel bladzijden tekst nodig heeft voor zijn scheppingsverhaal, hebben Dim D. en Istin genoeg aan 15 tekeningen en 30 ballonnen op 4 pagina's. Het is niet echt vergelijkbaar, maar ik vind dat beide heren dat knap gedaan hebben. Ik zal proberen dat weinige nog in te korten.
In den beginne was er de wereld Dyfed, de god Hafgan en de natuurwet van de drie lichamen. Hafgan nu schiep Atanys, de Steen des Levens, en liet deze zingen. Uit dit gezang ontstonden de elfen, de mensen, de dwergen en de woudgeesten, zoals feeën en kabouters. Er was een schoon jong elfenvrouwtje Aëfinn en Hafgan werd verliefd, maar zij wees hem af. Hafgan doodde in een vlaag van goddelijke woede zowel Aëfinn als Eleunn, haar geliefde dichter.
Uit haat, lust, eenzaamheid en teleurstelling liet Hafgan de steen opnieuw zingen en schiep Efthang. Deze elfenvrouw was verslindend mooi maar vervuld van duistere begeerten. Uit hun samenzijn werd een zoon Fedath geboren. Efthang vermoordde Hafgan en eigende zich de Steen toe, waarmee zij de orken, trollen en vele andere vuige monsters maakte. Efthang trok met een duister leger ten strijde tegen de koninkrijken van elfen, mensen en dwergen. De laatsten verenigden zich en in een verschrikkelijke oorlog werd Efthang verslagen en gedood. In een gezamenlijk gezang werd ook het gevaar van Atanys bezworen; de Steen verdween uit Dyfed.
Fedath was gevlucht en eeuwen gingen voorbij, waarbij hij in kracht toenam en de Heer der Duisternis werd, heerser over talloze wrede creaturen. Tenslotte wist hij zich sterk genoeg en sloeg toe. De vrije volken werden onder de voet gelopen, maar in 1657 werd hem een halt toegeroepen toen zijn troepen, bij de belegering van het fort Gandaar van de dwergenkoning Ulrik Mac Stone, werden verslagen door de mensenkoning Bedwyr van het rijk Maine. Een beslissende rol was daarbij weggelegd voor de oppermagiër-krijger Bran, van de kaste der Ravenfelds.
Bran beseft dat de overwinning bij Gandaar slechts tijdelijk is en dat Dyfed tot de ondergang gedoemd is, als de Heer der Duisternis niet vernietigd wordt. Hij gaat op zoek naar het toverboek van Haleth waarin beschreven is hoe Fedath definitief verslagen kan worden. De queeste begint.
Het is allemaal Tolkien wat de klok slaat. Puur epigonenwerk en dat me dat niet irriteert komt in de eerste plaats door het aparte en mooie tekenwerk. Bovendien is de strip op een punt gekomen waarbij het verhaal een eigen weg schijnt te gaan en er wat humor om de hoek komt kijken. Voor liefhebbers van fantasy is het gewoon leesvoer, waarbij je je echt niet verveelt.
De komende delen moeten uitwijzen of de schrijver meer kan dan het grote voorbeeld volgen en dit beeldverhaal boven het niveau van de productiestrip uittilt. Aan de tekenaar zal het niet liggen.
Geplaatst op 24/02/2006
Citeren
