Terwijl ik dit schrijf luister ik naar een cd van Fats Waller en geniet. Voor de generatie die zijn muziek niet kent het volgende: Fats Waller was een virtuoos jazzpianist, improvisator, componist en zanger die van zijn optredens komische cabareteske acts maakte. In zijn prachtige pianospel blijft de barpianist herkenbaar en dat acht ik zeker geen minpunt. Fats was een goedlachse buikige dandy die van trijntje en wijntje hield, altijd schulden maakte en genereus geld leende of schonk. Sampayo noemt hem de grootste artiest van Amerika; dat is misschien overdreven, maar hij behoort zeker tot de reuzen van de jazz.
In deze strip wordt Fats Waller ten tonele gevoerd door allerlei ware en verzonnen gebeurtenissen uit zijn leven te vertellen, afgewisseld met beelden uit andere levens elders in de wereld. Ergens in Engeland, ergens in Parijs, ergens in Wenen, ergens in Duitsland, ergens in Spanje vinden gebeurtenissen plaats van historisch belang of geen belang, en ergens in Amerika tovert Fats met klanken. In een wereld van haat, liefde, racisme, nazisme, communisme, oorlog, vriendschap, moord, vriendelijkheid en kleinzieligheid maakt een kunstenaar muziek van een onweerstaanbare vrolijkheid en vitaliteit.
Sampayo dist alles op, spitsvondige coïncidenties, overeenkomsten (een vriendin van lord Snow sterft buiten van de kou zoals Fats Waller later in de trein) en toevalligheden rijgen zich aaneen. De verteller zit vol ideeën en invallen en kan zichzelf niet bijhouden. Twintig of dertig beroemdheden (ik heb ze niet geteld) laat hij de revue passeren. Het gevolg is dat vaak gelijktijdige verhalen te weinig samenhang vertonen. De strip heeft iets rommeligs en onafs. Ondanks de humor en de historiciteit en een goed bedachte plot rond een doolhof in Engeland is de strip te geforceerd artistiek en irriteert door soms pseudo-diepzinnige uitspraken. Toch verveelt de schrijver allerminst en is de strip als ode aan een groot jazzartiest wel geslaagd.
De tekeningen zijn bijzonder maar niet bijzonder goed; wel tonen ze veel herkenbaars uit Fats Wallers tijd. Net als de schrijver wil de tekenaar zoveel mogelijk laten zien. Buiten de schrijver om voert ook hij enkele bekende personen op; zo ontmoet men Josephine Baker, Sigmund Freud en zelfs Dick Tracy.
Ik vraag me wel af of voor de huidige lezer niet veel verloren gaat. De fraaie uitvoering van het album kan de tekorten niet compenseren, maar voor een jazzliefhebber is deze strip leuk om in de kast te zetten.
Geplaatst op 19/02/2006
Citeren
