Nike Hatzfeld, zijn voornaam komt van de schoenen die zijn doodgeschoten vader droeg, zijn achternaam van de journalist die hem vond, heeft een fenomenaal geheugen. Hij herinnert zich zelfs nog de eerste dagen van zijn leven tot in de kleinste details.
Zijn fenomenale geheugen trekt de aandacht van de Obscurantis Order, een soort maffia die steeds actiever wordt en als doel heeft om denken, wetenschap en cultuur te verbannen. Ze willen hem in hun macht krijgen om hem voor hun duistere doelen te misbruiken.
Nike zelf heeft echter ook een doel: hij is op zoek naar de twee personen naast wie hij in het ziekenhuis lag de eerste dagen van zijn leven: Leyla en Amir. Hij heeft, daar in het ziekenhuis, echter gezworen hen te zullen beschermen.
Met De Slaap van het Monster start Nikopol trilogie, die hij trouwens als basis gebruikte voor zijn geslaagde film Immortal (Ad Vitam) uit 2004. Alhoewel het zich in de toekomst afspeelt, doet Bilal in dit eerste deel uitschijnen dat het conflict in Joegoeslavië toch een belangrijke rol zal spelen.
In dit lijvige album (70 pagina's) bouwt Bilal het complexe verhaal langzaam op. Veelal zijn de echte bedoelingen van vele personages niet meteen duidelijk en bovendien lopen er blijkbaar veel replica's rond, hetgeen het geheel uiteraard nog ingewikkelder maakt. Toch is het verhaal niet overbodig ingewikkeld. Deze manier van vertellen maakt dit album net zeer boeiend.
Gedurende het hele album herinnert Nike zich regelmatig gebeurtenissen van zijn eerste dagen op de wereld. Bilal brengt deze herinneringen van dag 18 afgaand tot dag 1 geleidelijk aan bij. Door de interactie met de gebeurtenissen op dat moment komen enkele interessante feiten aan het licht. Dit is geen gimmick om het verhaal te rekken maar een goed doordachte manier om er meer diepte te geven.
Op grafisch vlak kunnen we gerust stellen dat dit het beste is wat Bilal tot op heden aan het papier toevertrouwd heeft. In zijn beginjaren tekende hij nog met de gebruikelijke inkt waar de inkleuring nadien gebeurde, sinds enkele jaren doet hij de inkleuring rechtstreeks met verf en gaat nadien nog eens met potlood over de verf om extra accenten te leggen. De manier waarop hij met licht speelt is een lust voor het oog. Sommige mensen zullen misschien vinden dat het soms slordig oogt door alle kriebels en lijnen die blijkbaar buiten de contouren van de personages gaan, maar Bilal weet duidelijk waar hij mee bezig is, geen enkel lijntje staat waar hij het niet wil. Verbluffend!
Zonder twijfel het beste album dat Bilal tot op heden solo heeft afgeleverd, zowel qua scenario als qua tekeningen. Wel enkel geschikt voor de aandachtige lezer en meerwaarde zoekers, want lichte lectuur is het niet.
Geplaatst op 01/02/2005
Citeren
