Tony Corso was zijn leven zoals het was beu, dus is hij maar privé detective geworden. In Saint-Tropez dan nog. Er is veel werk, want het stikt er van de rijke mensen die in louche zaken verwikkeld zijn, en het is er warm en zonnig, wat hij persoonlijk wel kan appreciëren.
Voor zijn nieuwste onderzoek wordt hij voor een niet te versmaden som geld ingehuurd door Helena Ruiz, de jonge, knappe vrouw van een rijke graaf op leeftijd. Hij krijgt enkel te horen dat hij ene Ricci Caponi moet opzoeken, en dat hij daarin bijgestaan zal worden door de stomme en steeds nors kijkende rechter hand van Helena. Er moet natuurlijk meer aan de hand zijn...
Met Tony Corso begeeft Olivier Berlion zich op de platgereden paden van het detective genre. het genre bestaat al zo lang, en er zijn al zoveel variaties op gemaakt dat het nog moeilijk is om origineel of boeiend uit de hoek te komen. Hij probeert dan ook niet origineel te zijn, en het verhaal is een nogal rechttoe, rechtaan detective verhaaltje. Niet slecht, maar ook niets speciaal. Wat Tony Corso echter wel de moeite maakt, is de manier waarop Berion het vertelt. Het leest niet enkel vlot, het zit ook volgestouwd met kurkdroge en soms ronduit botte cynische opmerkingen van Tony Corso tegenover zowat iedereen die hij niet graag heeft. Vooral zijn verplichte handlanger krijgt het hard te verduren.
Het tekenwerk is puur vakwerk. Niet te druk, niet te clean, net goed. Ideaal om dit verhaal in beeld te brengen en een ruim publiek te kunnen aanspreken. De moderne inkleuring van Christian Favrelle heeft veel heldere kleuren, hetgeen het zuiderse karakter van de setting goed laat over komen. Een tamelijk groot contrast met het vorige werk van Berlion, Stadsvertellingen, dat wel heel grauw en donker was. Zo zie je maar dat Berlion zijn tekeningen perfect aan het verhaal weet aan te passen.
Een aangename verrassing, deze reeks, zeker de moeite waard.
Geplaatst op 19/01/2005
Citeren
