Eens was Deogratias een vrolijke jongen. Altijd klaar met een grapje en niet weg te slaan bij de meisjes. Nu zwerft hij door de straten als een hond. Hij is verslaafd aan urwagwa, bananenbier. Hij wil vergeten, maar hij kan het niet. Deogratias denkt terug aan hoe het vroeger was, vóór de genocide. En aan alles wat er tijdens de volkerenmoord zelf gebeurde. Zijn stoppen slaan door...
Stassen, die in 1997 Rwanda bezocht, raakt met Deogratias een zeer gevoelig onderwerp aan. Hij laat zien welke diepe wonden de genocide heeft nagelaten. Door het verhaal van één jongen te vertellen, geeft hij de tragedie een gezicht. De tekeningen van Stassen passen goed met het verhaal. Zijn manier van tekenen doet nogal Afrikaans aan (dikke contouren, weinig details, grote kleurvlakken). Ook de felle kleuren zorgen voor de gepaste Afrikaanse sfeer. Soms toch, want sommige bladzijden zijn zo donker dat je nauwelijks de tekeningen kan zien. Maar het gaat dan ook om een van de donkerste bladzijden uit de Afrikaanse geschiedenis.
Geplaatst op 11/01/2005
Citeren
