Dit is eentje dat al lang op mijn te lezen stapel lag, maar er maar niet van kwam. Eindelijk, eindelijk is het zo ver.. Beatrice. Een boek zonder woorden, maar zeker niet zonder verhaal. Dit is een verhaal vertellen met lijnen en kleur.. Geen tekening te veel, geen kleur te veel... of hier misschien even belangrijk te weinig. Dit is wondermooi gebracht en vertelt een boeiend verhaal.
Het begint nochtans op het gemak. Een vrouw die gaat werken, dag na dag. Niet echt de job van haar leven, maar ze bouwt haar leven door boeken te verslinden. En dan ziet ze in haar station een rode zak staan wachten, elke dag opnieuw. Nieuwsgierigheid leidt haar, en ons, naar de zak en het verhaal barst open en net dan wordt zwart-wit de hoofdtoon in het boek. Het contrast tussen haar gevulde 'nieuwe' leven en de omgekeerde kleurenkeuze brengt het verhaal zeer scherp naar voor.
De tekeningen en hun schitterend uitgekiende inkleuring vormen de basis van dit verhaal. Zoals op de cover te zien is, zijn ze meestal heel gevuld met andere mensen, die door hun aanwezigheid, wegnemen van wie ons hoofdfiguur eigenlijk is. Zelfs de rode kleur lijkt onder de indruk en minder hard op te vallen. De massa, de drukte maakt onze Beatrice klein, en dan komt de verlossing door de zak en komt er ruimte rondom haar. Ze kan zijn wie ze is.. of misschien beter gezegd, wie ze wil zijn.
Dit is eentje om te koesteren, een verhaal dat staat als een huis zonder dat er ook maar één woord gezegd is.
Geplaatst op 06/11/2021
Citeren
