Heb je ooit al het gevoel gehad dat je een strip leest en dat je niet ten volle diep kunt duiken in het verhaal omdat je zelf niet mee kunt? Niet omdat het slecht verteld is of omdat het slecht getekend is, maar omdat je niet op de juiste plek in je leven staat om volledig te begrijpen wat men vertelt. Dat is het gevoel dat ik heb met Anaïs Nin.
Het verhaal handelt over een vrouw die door het bewandelen van verschillende paden vooral haarzelf leert kennen en aanvaarden. Ze moet niet weten van excuses voor haar keuzes, luistert niet naar anderen en wil vooral haar eigen uitgekozen wegen bewandelen. Haar weg van ontdekking en zelfontdekking is wat we te zien krijgen. En hoe?!
Ik bedoel die 'hoe' figuurlijk, maar vooral ook letterlijk. De tekenstijl is niet veel gezien, door het gebruik van zowat alle kleuren die er zijn, maar niet echt om in te kleuren, maar vooral voor het lijnwerk zelf. Als er ingekleurd wordt zijn dit de schaduwpartijen en de donkere kleuren, maar zij worden vooral gebruikt om alle andere lijn-kleuren te versterken. Behalve hier en daar, waar het net de zware donkere kleur een hevige nadruk plaatsen.. het mag niet verbazen dat dit kernmomenten zijn in het verhaal waarbij er dikwijls een interne confrontatie bezig is.
Ondanks dat ik dit wellicht nog een paar keer zal moeten lezen om volledig mee te zijn, is dit een fascinerend verhaal. Een verhaal waar je even blijft op kauwen, over blijft nadenken en toch wel enkele vragen stelt over je eigen leven.
Om af te sluiten, nog de tekst die mij deed besluiten om dit boek een kans te geven en misschien wel de beste samenvatting is:
"Elke man die ik mijn schrijfsels heb laten lezen, heeft geprobeerd ze te veranderen. Schrijven als een man interesseert me niet. Ik wil schrijven als een vrouw."
Geplaatst op 28/10/2021
Citeren
