stripINFO.be Forum - UGC

Ooit keek ik reikhalzend uit naar een nieuwe Thorgal. Maar die tijd ligt al een poosje achter me. De laatste jaren is het eerder bang afwachten. Want het is al lang geleden dat Jean Van Hamme een scenario schreef dat ver boven de middelmaat uitsteekt. Het vorige album, Het Koninkrijk onder het Zand, was van zo'n bedenkelijk niveau dat ik dacht dat het met Thorgal nooit meer goed zou komen. Zeker omdat ook tekenaar Rosinski steken begon te laten vallen. Maar het gloednieuwe album, De Barbaar, is eindelijk opnieuw een schot in de roos.

In de grote woestijn vindt een slavenhandelaar een groepje barbaren. Die barbaren zijn niemand minder dan Thorgal en zijn gezin, samen met Tiago en Ileniya die we nog kennen uit het vorige album. Zij worden, samen met een aantal andere slaven, verkocht aan de gouverneur van een Romeinse provincie. En die heeft vreemde plannen met zijn aankoop. Thorgal, Tiago en de andere slaven krijgen de rol van prooi toebedeeld. De edelen van het hof moeten een officiersexamen afleggen wanneer ze achttien zijn. Hun proef bestaat erin de barbaren met pijl en boog te doden. De barbaren die de jacht overleven, krijgen de vrijheid. Maar dit is nog nooit gebeurd. Het zal je wellicht niet verwonderen dat Thorgal voor een primeur zorgt. Hij mag zijn familie terugzien en wordt zowaar privé-leraar boogschieten. Thorgal moet ervoor zorgen dat Heraclius, de zoon van de gouverneur, goed overweg kan met pijl en boog. Liefst zo snel mogelijk, want er staat een prestigieus toernooi op het programma, waaraan beiden moeten deelnemen. De gouverneur zet Thorgal onder druk. Het duo moet winnen, anders ziet de Noorman zijn familie niet meer terug. Thorgal heeft echter een probleem: Heraclius moet niets van hem weten...

Het is niet de eerste keer dat Thorgal aan een boogschutterstoernooi deelneemt. Hij deed dit al met verve in het negende album, De Boogschutters, een van de hoogtepunten uit de ganse reeks trouwens. De Barbaar haalt lang niet het niveau van weleer, maar is zeker een van de betere albums van de laatste jaren. Van Hamme zorgde deze keer voor een degelijk scenario waar flink wat vaart in zit. En ook de tekeningen van Rosinski zijn opnieuw wat we van hem verwachten. Dat merk je al meteen aan de mooie cover. Dit alles, maar ook de cliffhanger op het einde, doet me deze keer wel met spanning uitkijken naar het volgende album.