De zomer loopt op zijn einde, ook al lijkt die nauwelijks begonnen. Het moment om het zomergevoel op te zoeken door het lezen van een graphic novel? Moet kunnen!
In De laatste zomerroos neemt Lucas Harari ons mee naar de Côte d’Azur. Het hoofdpersonage Léo, die droomt van een schrijverscarrière, mag er in het huis van zijn neef verblijven om de verbouwingen in de gaten te houden. In een traag op gang komend verhaal ontdekt hij het dorpje, de omgeving en de buren. Vooral een fraai gebouwde jongedame van bijna 18 lentes, Rose, trekt zijn aandacht. Ze woont met een oudere man in een prachtige villa vol indiaanse kunst. Haar dagen worden gevuld met zonnen en niksen, samen met leeftijdsgenoten. Ondertussen duikt in het dorpje ook een politie-inspecteur op, die enkele moorden op jongeren moet onderzoeken. Uiteraard blijkt één en ander verbonden en is niets zo eenvoudig als het lijkt.
Parisien Lucas Harari slaagt er wonderwel in dit detectiveverhaal boven een banale whodunit uit te tillen. Meer nog dan van spanning moet het verhaal het hebben van de sfeer die Harari bijzonder goed weet te treffen. Dit geldt zowel voor de beginscènes in Parijs als voor de mediterraanse natuur. Het licht op zonovergoten dagen contrasteert met een avondwandeling op het strand of een nachtelijke autorit. Zelfs de ochtend na een regenbui of het woeste van een zuiderse storm kan Harari treffend in beeld brengen.
Hij neemt daarvoor ook de tijd. Het verhaal wordt traag verteld en Harari schrikt er niet voor terug om een dubbele pagina te reserveren voor enkele plaatjes van meeuwen in de staalblauwe lucht. Deze traagheid van vertellen zorgt er niet enkel voor dat je je ter plaatse waant, maar creëert ook de juiste setting om de emoties van de personages te treffen. De eenzaamheid van Léo, zijn nachtmerries, de leegheid van het rijkeluisleventje van Rose, haar gespannen relatie met de oudere man bij wie ze woont, de politie-inspecteur die vlak voor zijn pensioen nog een kluif krijgt met een complexe casus, het wordt allemaal tastbaar in beeld gebracht.
Harari heeft een prachtige tekenstijl, die wat doet denken aan Charles Burns. Het oogt soms wat statisch, maar dat past wel bij de traagheid van vertellen. Desondanks heeft de vertelling voldoende dynamiek. Een vaak wisselende bladindeling draagt hiertoe ook wel bij.
Net zoals in zijn vorige vertaalde graphic novel, De magneet, zijn de huizen en stads- of dorpsgezichten prachtige plaatjes. Harari houdt van architectuur en laat ons meegenieten.
In het Frans luidt de titel La dernière rose de l’été. Dat is ook de titel van een liedje van Nana Mouskouri uit het midden van de golden sixties. Een nogal melancholisch lied dat je zegt een zomerroos te plukken als je ze ziet, want het zou zo maar de laatste kunnen zijn, zelfs al is het de eerste. De vertalers hadden Rose misschien beter Roos genoemd, om deze duidelijke toespeling niet te verliezen.
Léo loopt in het hele verhaal met een boek van Jack London onder zijn arm: Martin Eden. Het is het verhaal van een arme jonge man die schrijver wil worden en zich tracht aan te passen aan het bourgeois milieu van zijn geliefde. Ook dit is een duidelijk symbool voor Léo. Waar Martin Eden op het einde zelfmoord van het boek pleegt, en dit door sommigen als voorspellend wordt beschouwd voor de dood van Jack London zelf, staat het hier voor het verlangen van Léo om schrijver te worden én de aantrekkingskracht die Rose op hem uitoefent. Of ook Harari hier een metafoor voor zijn eigen schrijverschap in wou steken laat ik in het midden.
Martin Eden pronkt trouwens op de lijst van 100 belangrijkste boeken van de 20ste eeuw, volgens de Franse kwaliteitskrant Le Monde. Voor stripliefhebbers een leuk weetje dat ook Kuifje (De blauwe lotus), Asterix (de Galliër), Corto Maltese (Ballade van de zilte zee) en Blake en Mortimer op die lijst staan.
Uitgeverij Scratch maakte van deze zeer aan te raden graphic novel een prachtboek dat enkel al door de vormgeving vaak uit de boekenkast zal komen, en nooit zal ontgoochelen. Op mijn lijstje van beste strips van 2021 zal De laatste zomerroos zeker een plaatsje vinden, en dat terwijl de lat van de concurrentie dit jaar wel bijzonder hoog ligt!
Geplaatst op 10/09/2021
Citeren
