The Mermaid Project van de hand van
Jamar,
Léo (scenario) en
Simon (tekeningen) kon me wel bekoren. Toch zeker de start van de reeks, het einde beviel iets minder. Na een hele tijd aarzelen besloot ik dan toch het vervolg ‘Mutations’ aan te schaffen.
Vooraf: wie besluit dit verhaal, dat uit 2 delen bestaat, te lezen, schaft ook best de eerste cyclus aan. Anders wordt het toch wel vervelend lezen en mis je veel van de verhoudingen die spelen tussen de personages.
Voor wie daar behoefte aan heeft, nog even het oorspronkelijke verhaal situeren... De wereld is midden 21ste eeuw ingrijpend gewijzigd: het zich almachtig wanende blanke ras moet nu de wet van de sterkste ondergaan en wereldwijd kampt men met een tekort aan traditionele energiebronnen. Tegen die achtergrond groeit het internationale Algapower uit tot de gigant die met nieuwe productieprocessen methaan uit algen haalt. Om hun doel te bereiken, gaan ze niets uit de weg, ook geen onethische genetische experimenten. Maar hun ambities gaan verder, veel verder, zo blijkt uit de tweede cyclus...
Inhoud van deze nieuwe cyclus:
De VN roepen de protagonisten van de vorige gebeurtenissen terug in actieve dienst omdat orka’s en dolfijnen de visvangst terroriseren. Daarvoor maken ze gebruiken van militaire uitrusting die ze onmogelijk zelf kunnen ontwikkeld en gebouwd hebben. Aan Romane en Brahim om contact te leggen met de zeebewoners en de dreiging te elimineren voordat hun acties onomkeerbare gevolgen hebben voor de resterende mensheid.
Het eerste deel gaat met een knal van formaat van start, maar draait daarna regelmatig rond de pot met zijsprongen die niet steeds nodig zijn voor het verhaal. Het album leest wel vlot weg, maar je wordt er nooit echt ingezogen. Bovendien ben je als lezer minder verwonderd omdat de veranderde verhouding tussen blank en zwart, evenals de mutaties van zeedieren en sommige mensen, reeds gekend zijn van de oorspronkelijke reeks.
Ook het tweede deel kost niet veel moeite om te volgen, maar mist eveneens aan diepgang. Gedurende het hele verhaal bleef ik een beetje op m’n honger zitten en was de uitkomst van probleemsituaties te voorspelbaar.
De tekenstijl is niet helemaal mijn ding. De gelaatsuitdrukkingen bij de orka’s en dolfijnen stoorden me, om de eenvoudige reden dat ze te menselijk zijn en ik ze niet vind passen bij deze zoogdieren, zelfs met hun genetische modificatie. Ook het ontbreken van details en achtergronden bij sommige delen van het tekenwerk vielen me op.
Besluit: OK als tussendoortje, maar volgens mij een verstandige beslissing om het verhaal af te ronden in 2 delen.
