stripINFO.be Forum - UGC

tl;dr: teleurstellend

De reeks Thorgal was al enige tijd over zijn hoogtepunt heen. Ik zou zeggen dat de kwaliteit na de Qa cyclus wisselvallig werd en vanaf nr 20 over het algemeen bedroevend was. Wat het verhaal betrof dan toch, want Rosinski bleef over het algemeen goed tot uitstekend tekenen.
Toen de reeks overgenomen werd door Sente, ging het verhaal een nieuwe richting uit, zonder te vergeten wat vooraf ging. De rode magiers die door Van Hamme geintroduceerd waren, hadden nog steeds hun invloed en die werd groter naar mate het verhaal verder liep.
Rosinski van zijn kant mocht dan weer overschakelen op zijn geliefde olieverf techniek, iets waar Van Hamme steeds zijn veto tegen had gesteld. Dit leverde enkele echt prachtige paginas op. Deze man hoeft niets te bewijzen, hij kan echt prachtig tekenen en schilderen.

Rosinski was echter niet helemaal gelukkig met hoe het verhaal liep, en dus moest Sente baan ruimen voor Dorison, die als opdracht had Thorgal ze snel mogelijk weer huiswaarts te sturen. Het gevolg was een zeer rommelig album dat er nogal met de botte bijl op inhakte om alles snel van de baan te hebben. Blijkbaar was Rosinski alweer niet helemaal tevreden, dus moest Dorison nu baan ruimen en werd Yann aangesteld. Hij was al verantwoordelijk voor enkele van de nevenreeksen. Ik ben zelf nooit groot fan geweest van zijn werk en ik vond zijn scenarios in de nevenreeksen evolueren van OK naar ronduit slecht.

Dat brengt ons dus bij dit album, getiteld Aniël. Geschreven door iemand die reeds getoond heeft dat hij degelijke ideeën heeft maar die niet altijd goed kan uitwerken, en Rosinski die er stilaan allemaal genoeg van heeft. En het album dat hier uit voort komt is dan ook... niet goed.

Thorgal en de rest zijn op weg naar huis en passeren daarbij in de streek die we nog kennen uit album 25. Het album zit dan ook vol verwijzingen naar dat (toch al niet hoogstaande) album. Het is een beetje een door-de-weeks avontuur met een strijd tussen twee volkeren waar Thorgal natuurlijk verantwoordelijk is voor de goede afloop. Maar oh, juist, het was de bedoeling dat alle nevenreeksen hier weer samen komen, en daar ging dit verhaal tot nu toe niet over. Dus wat doet Yann? Eens de strijd is gewonnen, is Thorgal terug in het noorden en kijk eens aan, iedereen is daar ineens op hem aan het wachten (of komt toevallig ook net aan) en alle verhaaltjes worden snel snel afgeraffelt. Het lijkt allemaal te gebeuren omdat iemand beslist heeft dat het moet gebeuren in plaats van omdat dat het punt is waar het verhaal ons nu eenmaal brengt. Het voelt behoorlijk geforceerd. En ja, Aniël, waarnaar het album is genaamd, komt er in voor, maar je kan bezwaarlijk stellen dat het album over hem gaat of rond hem draait. De titel dekt de lading dus ook helemaal niet (of omgekeerd).

Allemaal niet bepaald hoogstaand dus. Gelukkig krijgt Rosinski de kans om vanalles te tekenen: jungle, nachtscenes, het koude noorden... en hij heeft er duidelijk geen zin in. In de vorige albums zag je al dat hij de achtergronden soms wat schetsmatig op papier zette met enkele vette penseelstreken. In dit album doet hij dat niet enkel met de achtergronden, maar vaak met alles. Er is weinig detail en hij maakt er zich veel te vaak veel te snel van af. Het gevolg is dat het verhaal soms zelfs moeilijker te volgen is omdat niet atlijd duidelijk is wat er gebeurt of wie er te zien is. Zeer jammer.

Zodus, een rommelig, niet goed gebalanceerd verhaal dat de verwachtingen niet in lost en te vaak voor de gemakkelijke uitweg kiest en tekeningen een artiest als Rosinski onwaardig.

Het was Rosinski blijkbaar inmiddels ook duidelijk geworden dat hij er geen zin meer in had, en vanaf het volgene album is er een andere tekenaar. Een jonger persoon die moet bewijzen dat hij een waardig opvolger is en zich dus niet kan veroorloven er met zijn pet naar de smijten. Helaas staat Yann nog steeds in voor het scenario, maar misschien weet hij zich te herpakken?

Toch wel jammer dat we het einde dat Sente voor ogen had niet hebben mogen lezen. Ik was geen groot fan van waar het verhaal soms heen ging, maar het was alvast boeiender dan de albums die na hem verschenen, en er zat een duidelijke lijn in. Eerst beslist Rosinski om dat allemaal overboord te gooien en dan trapt hij het zelf af. Sorry als ik hier nogal negatief klink, maar ik had het liever anders zien lopen.