In Rochecardon, een grauwe voorstad van Lyon, wordt op een braakliggend terrein het halfvergane lijk van een student gevonden. Hoewel niemand het slachtoffer kent, is de sfeer in Café in niet meer als voorheen. Zeker wanneer er een nieuwe klant over de vloer komt die weinig zegt en de gesprekken lijkt af te luisteren. Al deze gebeurtenissen zetten de werkloze Alfonso, die zich te pletter verveelt, ertoe aan een dagboek bij te houden. Hij wil het leven in de buurt op papier zetten, goed wetend dat het niemand zal interesseren. Alfonso vertelt over de mensen in zijn leven. We hebben Bob, de cafébaas, die verliefd is op zijn serveerster Karine. Vaste klant van het café is Gaby, in een vroeger leven politieman. Een vriend van Alfonso is Kamel, een naïeve leegloper. Hij is de broer van Karine. Maar al snel vindt Alfonso een andere inspiratiebron: Frank, de enige inwoner van Rochecardon die wel een goedbetaalde job heeft. Hij werkt in opdracht van Ange, een soort maffiabaas die rijk is geworden met drugshandel en prostitutie. Ange geeft aan Frank de opdracht iemand te vermoorden.
Wie een spannend verhaal verwacht, komt met het eerste deel van Stadsvertellingen bedrogen uit. Rochecardon is in de eerste plaats een portret van een grauwe voorstad. Olivier Berlion is erin geslaagd op een geloofwaardige manier het sombere leven van een sociaal achteruitgestelde buurt in beeld te brengen. De tekeningen lijken aquarellistische schilderijen. De kleuren zijn veelal donker en grijs. Net zoals het leven van de personages. Het verhaal zelf stelt wat teleur. De hoofdrolspelers doen praktisch niets anders dan praten en ruziemaken. Al maakt dit het verhaal misschien juist geloofwaardig. Wat doen mensen die zich vervelen anders? Het is lang wachten vooraleer er wat gebeurt. Bovendien is het einde voorspelbaar. Rochecardon is zeker geen slecht album, maar de kwaliteit staat niet in verhouding tot de prijs (zevenhonderd frank - 17,35 euro). Wachten op de versie in soft cover dus.
Geplaatst op 04/01/2005
Citeren