Laurence Dolan, de enige overlevende van het havenstadje waar alle rampspoed uit de eerste delen plaats vond, is nu in de macht van "de schim". Hij gebruikt haar om zijn duistere doelen te bereiken. Daarvoor heeft hij de schedel van Ozbek nodig. Deze schedel bevond zich ooit aan boord van de "Solitaire" maar de kist waar hij in zat is verdwenen. Het spoor leidt naar het eiland Mauritius en Laurence moet dan ook daarheen van de shim. Maar blijkbaar zijn er ook personen die haar uit de weg willen ruimen...
De schedel, de 3de cyclus in de reeks Schimmenspel, voert ons weg van de grauwe omgeving van de eerste 2 cycli, naar een tropische omgeving met veel licht en heldere kleuren. Een welkome afwisseling. Het verhaal is echter nog even duister: duistere machten, omstreden rituelen, onverwachte gevaren... Jean Dufaux kan zijn obsessie met bovennatuurlijke machten weer de vrije loop laten. Hij bouwt het verhaal langzaam op en wisselt de zoektocht van Laurence vlot af met flashbacks over de gebeurtenissen die leidden tot het verdwijnen van de kist met de schedel van Ozbek. Het leest vlot, maar de lezer moet toch zijn aandacht er bij houden want het scenario is weer vaag gehouden op sommige vlakken, zoals Dufaux wel vaker doet. De climax is niet overweldigend, maar een teleurstelling kan je het zeker niet noemen.
Lucien Rollin wist in de eerste cyclus bijzonder goed de grauwe sfeer en de geur van verderf in beeld te brengen, maar blijkbaar heeft hij totaal geen moeite met de omschakeling naar de zonnige setting. De sfeer wordt echter nooit echt opgewekt en alweer weet hij de gruwel in het verhaal uitstekend te vertalen naar zijn tekeningen.
De inkleuring van Jean-Jacques Chagnaud is ook helemaal op de tekeningen afgesteld: de zonnige scenes zijn helder en warm, maar de donkerdere scenes zijn grauw en ongezellig.
Deze derde cyclus is alweer geslaagd en verschilt voldoende van de vorige om het interessant te houden.
Geplaatst op 31/12/2004
Citeren
