Dat Frank een natuurmens is, wisten we al langer. In heel zijn oeuvre staat de natuur centraal. En hij raakt er maar niet over uitgepraat. Al begint hij wel wat te overdrijven...
De nieuwe Ragebol is alweer geen volwaardig nieuw album. Na de twee kortverhalen in Onder twee zonnen, die ooit al eens eerder ergens verschenen waren, en meer weg hadden van een toeristische folder, kruipt Frank nu in de huid van Ragebol om een ode aan de natuur te schrijven. Van een echt verhaal is geen sprake. Het zijn korte stukjes van twee tot vier bladzijden, filosofische mijmeringen over moeder Natuur. We moeten terug de natuur intrekken, met de bomen praten en ons vooral niet laten leiden door de consumptiemaatschappij. Allemaal mooie gedachten die Frank op poëtische wijze debiteert. Maar zelfs voor een groene jongen als ik, die het grotendeels met Franks levensvisie eens is, ligt het allemaal wat te zwaar op de hand. Te sentimenteel, af en toe op het melige af. Ragebol zegt het trouwens zelf: "Eigenlijk ben ik zo sentimenteel als de pest. Maar dat zal de natuur worst wezen". Wat ik vooral mis, is de relativerende humor die in de vorige albums wel aanwezig was. Het meest storende voor mij is echter dat Frank Ragebol als het ware misbruikt om dit album te maken. Een faun op je schouder had even goed een one-shot buiten de reeks geweest kunnen zijn, met een ander hoofdpersonage. Ragebol verkoopt natuurlijk beter, maar valt deze commerciële zet (waarschijnlijk ingefluisterd door de uitgever) wel te rijmen met de anti-kapitalistische boodschap van deze strip?
Maar een Frank die over de natuur filosofeert, is ook een Frank die de natuur alweer prachtig in beeld brengt. Mede dankzij de mooie inkleuring van Topaze is Een faun op je schouder een album om regelmatig naar terug te grijpen om hier en daar een stukje te herlezen en de tekeningen te bewonderen. Maar wat mij betreft mag de kat van Ragebol nog eens het hazenpad kiezen...
Geplaatst op 31/12/2004
Citeren
