Stripverhalen zijn van oudsher ontspannend. Ze vertellen een avontuur of spitsen zich toe op humor, waarbij de combinatie van beide zeker niet is uitgesloten. Af en toe vind je iets waarvan je stil wordt en gaat nadenken. Meestal heb je dan een graphic novel uit.
La casa van de Spanjaard Paco Roca is zo een graphic novel. Op de achterkant is een aantal prijzen vermeld die dit boek in de wacht heeft gesleept. Beste Spaanse strip of, volgens
Le Parisien, zelfs beste strip tout court van 2016. Hij ging ook aan de haal met de Grote Prijs van Romica, de stripbeurs in Rome, in 2017. Hooggespannen verwachtingen dus, altijd gevaarlijk...
Het verhaal is heel eenvoudig: een oude man komt te overlijden en zijn 3 kinderen spreken af om het vakantiehuis op te knappen zodat het makkelijker verkocht kan worden. Elk van hen heeft andere herinneringen aan hun vader en aan het huis waar ze jaren hun vakantie doorbrachten. Door kleine details komt één en ander weer naar boven.
http://estaticos.elperiodico.com/resources/jpg/6/7/pagina-casa-nuevo-comic-paco-roca-1449228202076.jpgVaderlief was niet de meest communicatieve en dat heeft zo zijn schaduwen geworpen. De kinderen blijken hun vader en zijn drijfveren niet altijd begrepen te hebben, ook de liefde die hij voor hen voelde kwam niet altijd even duidelijk tot uiting.
In het verhaal mijmert ieder van de kinderen op zijn manier, maar is er ook troost in de gesprekken die ze onderling voeren. Daarbij komen scherpe kantjes naar boven, verschillen ook in levensopvatting en hoe ze hun vader hebben ervaren.
http://blog.tunue.com/wp-content/uploads/2016/04/casa_p10-e1465468477806.jpgPaco Roca hanteert een eenvoudige en sobere tekenstijl, die de kracht van het verhaal enkel maar versterkt. Je voelt vertedering voor de oude man die zo onbegrepen was in zijn streven zijn gezin een beter leven te geven dan hij zelf heeft gekend.
Veel draait om verwachtingen die de personages zelf hebben over hun leven en hoe hun vader hen zou zijn. Maar ook hun vader had die verwachtiungen. We weten het allemaal maar het kan niet genoeg onderstreept worden: belangrijker is dat gene wat we wél hebben of bereiken, ipv wat we niet hebben kunnen bereiken of verwerven. Roca gebruikt in het verhaal een pergola om dit te illustreren.
In een gesprek hebben Vicente en Carla het over de laatste levensfase van hun vader, waarbij zijn steeds verminderende levenslust en energie symbolisch uitgebeeld wordt door een tuinslang waarvan het debiet vermindert tot dat ene laatste druppeltje. Hierbij wordt steeds meer ingezoomd op de opening van de tuinslang. Daar kan menig Hollywoodregisseur een punt aan zuigen!
Het leven staat bol van misinterpretaties, die onbesproken blijven en daarom blijven hangen, zo blijkt. Ouders houden van hun kinderen en omgekeerd evenzo, maar we tonen het niet altijd even duidelijk.
Dit boek is een ode van een zoon aan zijn overleden vader. Helemaal achteraan staat trouwens een foto van de auteur met zijn vader. Een tweede foto toont het gezinnetje van uitgever Guus van Sonsbeek, waar als tekst bijstaat dat Guus het posthuum opdraagt aan zijn zoon. Kinderen houden van hun ouders en omgekeerd evenzo...
